Niespokojna krew recenzja

Jakże się ucieszyłam na wieść o kolejnej części przygód Cormorana Strike’a i Robin Ellacott! Gdy otrzymałam książkę z Wydawnictwa, czułam, jakbym wróciła do domu na wakacje. Rowling (tu zwana Galbraithem) umie pisać tak, że wręcz wsysa w swój świat, w świat swoich bohaterów. Ponad 900 stron to nie przelewki, a jednak żal, gdy książka się kończy.

Szczerze mówiąc, to czekam już na ciąg dalszy i mam nadzieję, że będzie to niedługo. Ten tom, piąty z kolei, to miks wciągającej zagadki kryminalnej, świetnych obserwacji socjologicznych i kiełkującego romansu. Żadna z postaci pojawiających się, nawet na moment, nie jest wymyślona byle jak. Wszystkie są wyraziste, widać, że autorka poświęciła im dużo czasu. Przez to łatwo wchodzi się w tę opowieść, a potem nie chce się opuszczać tego świata.

Zagadka kryminalna jest bardzo intrygująca, lecz właściwie stawia detektywów w beznadziejnej sytuacji. Morderstwo sprzed kilku dziesiątków lat – jak można to rozgryźć? Część ludzi zamieszanych w temat już przecież nie żyje, inni – mogący rzucić światło na okoliczności zaginięcia pewnej lekarki – sami gdzieś poznikali. Coś jednak sprawia, że również Cormoran czuje się zaintrygowany i decyduje podjąć wyjaśnienia sprawy. Świetnie, że autorka nie skupia się tylko na tej jednej sprawie duetu detektywów. Uczestniczymy w życiu agencji, wręcz razem z bohaterami zastanawiamy się jak ułożyć grafik, by inne sprawy nie czekały. Przecież nie mogą czekać. Do tego dochodzą niecodzienne kłopoty obojga głównych bohaterów. Cormoran zderza się z sytuacją ostateczną, śmiercią ukochanej Ciotki, Robin – z rozwodem. Wszystkie te wątki są poprowadzone sprawiedliwie, nie są odpuszczone, są jednakowo rozpracowywane. Jakby jeszcze było mało, autorka dokłada kwestie astrologiczne. Ten temat również nie jest poprowadzony po łebkach. Te rysunki z notesu Talbota, policjanta, który 40 lat temu prowadził sprawę, która właściwie złamała mu karierę i życie. Ale nawet szczegółowe opisy znaczenia kart tarota, dziwnych odniesień do znaków zodiaku nie nużą (choć dla Strike’a są na początku mocno irytujące 😊).

Zazdroszczę autorce wyobraźni, która pozwala kreować tak ciekawe historie oraz bohaterów, których nie chce się opuszczać.