Zaćmienie recenzja

Dosłownie przed chwilą odłożyłam na półkę przeczytaną trzecią część 'światowego megabestselleru' pod tytułem "Zaćmienie", znanej już chyba wszystkim amerykańskiej pisarki Stephenie Meyer. "Zaćmienie" to trzecia część sagi o nieśmiertelnych wampirach, która pozwoliła nieznanej dotąd Meyer wypłynąć na szerokie wody i stać się idolką tysięcy młodych ludzi na całym świecie. Muszę przyznać, że mam już swoje lata i czytanie tej właśnie sagi to, w moim przypadku nie poryw młodzieńczej, platonicznej miłości do przystojnego głównego bohatera Edwarda Cullena a zdrowa ciekawość co też jest w tej książce takiego co porwało tylu ludzi na całym świecie.
"Zaćmienie" to typowo młodzieżowa książka, zahaczająca dość nieudolnie o horror, a także romans, oczywiście w granicach rozsądku, gdyż adresatem są głównie młodzi odbiorcy.
Książka opowiada o niezwykłej miłości Belli, młodej Amerykanki, do Edwarda, liczącego sobie ponad 100 lat wampira. Oczywiście Edward zatrzymał się na 17 latach i jego ciało nigdy już się nie postarzeje. Jest bardzo przystojny i, na całe szczęście, również kocha Bellę. Wydawać by się mogło, że nic nie może już odebrać im szczęścia, ale nie ma nic bardziej mylącego. Bella jest uwikłana w niewytłumaczalny związek z Jacobem, któremu indiańskie geny podarowały w spadku możliwość przemany w wilkołaka. Edward, natomiast, wraz ze swoją rodziną toczy "zimną wojnę" z potężnym rodem władczych wampirów z Włoch o nazwie Volturi.
Tak jak przy pierwszej części przyklasnęłam zbiorczemu gustowi fanów, tak teraz trzecią część odłożyłam z niesmakiem i zwykłym poczuciem nudy. Czyżby Stephenie Meyer wyczerpały się pomysły? Cała książka oscyluje wokół dwóch wydarzeń; bitwy Cullenów i watahy wilkołaków z zastępami młodych wampirów, oraz 'bitwy' "Belli Edwarda" z "Bellą Jacoba". I tak jak pierwsza bitwa prowadzi do jasnych rezultatów, tak ta druga zdaje się być niekończącą się rozterką nastolatki, z wieloma zupełnie niepotrzebnymi 'ech', 'ach' i 'och' wtórujących jej bohaterów. Za mało w Belli zdecydowania i żarliwości, za dużo przewidywalnych kroków oraz niekonsekwencji (!!), bo jak nazwać fakt, że Bella bezgranicznie, bezwarunkowo i obłędnie kocha Edwarda, ale odstrasza ją samo słowo 'małżeństwo', albo jak skomentować fakt, że Bella zarzeka się, że poszłaby za Edwardem w ogień i wodę, ale z drugiej strony zapamiętale całuje Jacoba, uświadamiając sobie, że w nim także jest zakochana? Jednym słowem, coś tu nie gra...
Oczywiście w książce oprócz niekoniecznie udanych nowych zwrotów akcji oraz niekonsekwencji, możemy wyczuć 'starą Stephenie', która doskonale kreuje postać Edwarda na kojącego wszelkie smutki bohatera, który zwykłym dotykiem dłoni, albo rzuceniem pogodnego spojrzenia w stronę Belli poprawia nam nastrój. Zachowana jest także świeżość innych postaci; spontaniczność Alice, roztargnienie Renee czy stoicki spokój wpatrzonego w telewizor Charlie'go. Malownicze położenie Forks razem z deszczem i śnieżycami pozwala nam na chwilowe oderwanie się od rzeczywistości i przemieszczenie się w dalekie amerykańskie strony.
Także "lekki" język zasługuje na pochwałę. Książkę czyta się łatwo, a kartki jakby same uciekały spod palcy w zastraszającym tempie. Problem pojawia się dopiero kiedy któreś z wydarzeń jest przeciągane na kilka stron. W takiej sytuacji nawet dobry język nie ustrzeże nas przed nudą. Dla koneserów klasycznej literatury pociągający zdaje się fakt, że w trzeciej części sagi znajdziemy wiele odniesień do "Wichrowych Wzgórz" Emily Bronte jak i cytaty z tej ponadczasowej powieści.
Sumując, mogę powiedzieć, że na tle dwóch poprzednich tomów sagi, książka niestety rozczarowuje. Co nam jednak szkodzi "przemęczyć się" przez nią, z nadzieją, że to co w "Zaćmieniu" się nie udało, zostanie z poczwórną siłą naprawione i uwydatnione w czwartej, ostaniej już, części sagi o bezgranicznej miłości wampira i nastolatki, która może już niedługo dołączy do grona nieśmiertelnych...