Wiedźmin #01. Dom ze szkła recenzja

Komiks Wiedźmin: Dom ze szkła, autorstwa Paula Tobina i Joego Querio, jest ciekawym rozszerzeniem uniwersum stworzonego przez Andrzeja Sapkowskiego. Choć historia jest prowadzona w spójny sposób, wpisując się w atmosferę znaną z książek i gier, nie ukrywam, że zabrakło mi tu pewnej świeżości i głębi, do których przywykłem przy głównej sadze. Całość opowiada o spotkaniu Geralta z myśliwym Jakubem, którego żona, niegdyś śmiertelna kobieta, teraz zdaje się nawiedzać posiadłość znaną jako Dom ze Szkła. Ta ponura rezydencja pełna tajemniczych korytarzy i pułapek tworzy idealne tło dla mrocznej opowieści – choć niektóre elementy wydają się nie do końca dopracowane.
Tobin dobrze uchwycił ducha świata Sapkowskiego. Geralt jest wierny swojej postaci – cichy, skuteczny, zmagający się nie tylko z potworami, ale i ludzką tragedią. Jednakże jego zachowanie momentami odbiega od obrazu, jaki znają czytelnicy i gracze. W tej historii Geralt jest bardziej rozmowny, w niektórych momentach nawet zbyt otwarty, wyjaśniając mechanizmy wiedźmińskiej pracy, co wydaje się mało zgodne z jego zazwyczaj zamkniętym, powściągliwym charakterem. Dodatkowo, ilość stosowanych przez niego znaków magicznych jest większa niż zwykle, co może sprawiać wrażenie, jakby Geralt bardziej przypominał czarodzieja niż łowcę potworów. Niemniej jednak Tobin potrafi poprowadzić fabułę tak, aby utrzymać atmosferę mroku i napięcia, co jest zdecydowanie mocną stroną tego komiksu.
Warstwa graficzna to osobny temat. Styl Joego Querio, choć z powodzeniem oddaje klimat Czarnego Lasu i mrocznych korytarzy Domu ze Szkła, nie jest wolny od wad. Querio doskonale buduje scenerię – mroczne lasy, zapuszczone wnętrza posiadłości – które przywodzą na myśl wizje rodem z horroru. Jednak jakość rysunków twarzy bohaterów jest niestety nierówna. Geralt, jak i inne postacie, miejscami wydają się niedopracowani, co chwilami wybija z rytmu i utrudnia pełne zaangażowanie w fabułę. Zabrakło mi tu większej staranności w oddaniu detali, zwłaszcza w tych scenach, które miały kluczowe znaczenie dla zrozumienia emocji bohaterów. Również okładka, mimo że oddaje klimat komiksu, mogłaby zostać wykonana z większą dbałością o estetykę – w obecnej formie jest mało atrakcyjna wizualnie.
Fabuła, choć z założenia wciągająca i momentami rzeczywiście trzymająca w napięciu, mogłaby być bardziej rozbudowana. Wprowadzenie wątków z potworami takimi jak ghule czy topielce jest interesujące, ale ich obecność wydaje się czasem przypadkowa. Wydarzenia rozwijają się momentami zbyt chaotycznie, a niektóre wątki wyglądają, jakby były dodane tylko po to, by wypełnić strony. To sprawia, że miejscami historia wydaje się przeciągnięta, a jej zakończenie pozostawia lekki niedosyt. Choć rozwiązanie zagadki Jakuba i jego żony Marty ma swoje mocne strony, brakuje tu efektu zaskoczenia, który sprawiłby, że fabuła zapadłaby w pamięć na dłużej.
Mimo tych wad, Dom ze szkła jest przyjemnym dodatkiem do wiedźmińskiego uniwersum. Przenosi nas z powrotem w świat Geralta i jego niebezpiecznych przygód, co samo w sobie ma wartość dla fanów serii. Historia jest nastrojowa, utrzymana w konwencji mrocznej baśni z elementami horroru. Jako audiobook, który miałem okazję przesłuchać, wypada naprawdę dobrze – fabuła jest prowadzona płynnie, a narracja sprawia, że łatwo wciągnąć się w mroczną atmosferę opowieści.
Reasumując, Wiedźmin: Dom ze szkła to pozycja, która, choć nie jest szczytowym osiągnięciem w historii o Geralcie, ma swoje momenty. To solidny start dla komiksowej adaptacji Wiedźmina, nawet jeśli brakuje mu głębi i dynamiki głównej serii. Poleciłbym tę historię fanom świata Wiedźmina, którzy chcą ponownie zanurzyć się w jego mrocznej atmosferze, ale bez wysokich oczekiwań. Liczę, że kolejne komiksy w serii będą rozwijać potencjał i zaproponują nieco bardziej złożoną fabułę oraz dopracowaną warstwę wizualną.