Piękny i martwy recenzja

Nie da się ukryć, że z książkami Anny Langner mam relację love-hate. Niektóre zachwycają mnie do tego stopnia, że chciałabym móc przeczytać je ponownie po raz pierwszy, a o innych chciałabym jak najszybciej zapomnieć! Gdzie w tym rankingu uplasował się zatem „Piękny i Martwy”? Myślę, że gdzieś mniej więcej w środku stawki.

Główną bohaterką historii jest Jagoda, która wraz z przyjaciółką prowadzi małą firmę specjalizującą się w sprzedaży ręcznie robionych świec i swetrów. Nie da się ukryć, że biznes nie przynosi zbyt dużych zysków, więc dziewczyna szuka taniego mieszkania na wynajem, aby zaoszczędzić trochę grosza. Wybór pada na dom, który zdecydowanie bardziej przypadłby do gustu miłośnikom horrorów. Czy Jagoda wytrzyma w nim dłużej niż jedną noc?

Jedno jest pewne, na ulicy Wietrznej wszystko jest możliwe. A gdy ma się za współlokatora przystojnego Amerykanina polskiego pochodzenia, okoliczności wydają się bardziej sprzyjające. Jednakże Martin skrywa pewną tajemnicę... Czy Jagoda poradzi sobie z prawdą na jego temat, która prędzej, czy później wyjdzie na jaw? Tego dowiecie się, sięgając po „Pięknego i Martwego”.

Muszę przyznać, że pomysł na fabułę był świetny! Chyba nigdy wcześniej nie spotkałam się z romansem, w którym pojawiają się zombie. Była to naprawdę miła odmiana i naprawdę mocno trzymałam kciuki, aby tym razem Anna Langner mnie nie zawiodła. Czy tak się stało? Niestety nie do końca.

W „Pięknym i Martwym” mamy stary, nawiedzony dom, który do złudzenia przypominał mi ten z powieści „Spooky love”. I z jednej strony podobało mi się to, bo lubię taki Halloweenowy klimat, ale z drugiej trudno mi sobie wyobrazić, żeby mieszkał w nim ktoś pokroju Jagody, czyli osoba, która dosłownie boi się własnego cienia. Wiem, że jest to fikcja literacka, ale w rzeczywistości taka kobieta jak ona najpewniej nie przekroczyłaby nawet progu tej posiadłości, nie mówiąc już o egzystowaniu w takim miejscu.

Moim ulubionym elementem fabuły były zdecydowanie tajemnicze nocne wizyty w domu przy Wietrznej i trochę żałuję, że wątek byłego właściciela domu nie został bardziej rozwinięty, ponieważ dzięki temu książka mogłaby mieć idealnie upiorny klimat.

Natomiast tym, co było dla mnie największym rozczarowaniem, okazała się relacja głównych bohaterów. Już pomijając fakt, że ich „miłość” pojawiła się znikąd... Zupełnie nie czułam chemii między nimi, a scen zbliżeń było zdecydowanie za dużo. Myślę, że w zasadzie można je było zupełnie pominąć, a relację Jagody i Martina zbudować na solidnych podstawach, takich jak chociażby przyjaźń.

Niemniej jednak dzięki lekkiemu piórze autorki, książkę czytało się bardzo szybko. Myślę, że jeżeli ktoś szuka czegoś nieskomplikowanego do poczytania, co wprowadzi go w jesienny klimat, „Piękny i Martwy” może okazać się dobrym wyborem.