Tak będzie prościej recenzja

Dziennikarz, który dotychczas pisał dobre reportaże sądowo-kryminalne, m.in. o sprawie wampira z Zagłębia, popełnił pierwszy kryminał. Rzecz dzieje się w Jeleniej Górze i okolicach w styczniu 1993 r., a sprawa toczy się wokół morderstwa znanego przewodnika sudeckiego. Ponieważ denat był homoseksualistą, mamy też sporo wątków gejowskich. Pojawiają się też tropy związane z poszukiwaniem skarbów ukrytych jakoby przez hitlerowców w okolicach Jeleniej Góry pod koniec wojny.

Z pewnością siłą książki jest dobre przedstawienie tła obyczajowego, widać reporterską przeszłość Semczuka. Świetny jest na przykład opis zimowej wyprawy policjantów na szczyt Śnieżki, by aresztować tamtejszego pracownika, dostać się na Śnieżkę w zimie to wcale nieprosta sprawa. Przy okazji dowiadujemy się sporo o funkcjonowaniu schroniska na szczycie góry i o życiu ludzi tam pracujących. Poza tym autor przemyca w książce masę ciekawych informacji na temat historii Jeleniej Góry i okolic, zwłaszcza po II wojnie światowej.

Książka ma kilka słabości, po pierwsze, za dużo tam wątków, trochę się w nich wszystkich gubiłem, na przykład historia Ola, czyli Czarnego, żyjącego z okradania homoseksualistów, albo opowieści o jeleniogórskich dziennikarzach, mógł autor sobie te wątki darować. Druga sprawa to dłużyzny, trochę za bardzo się rzecz cała ciągnie, brakuje jej dynamiki typowej dla dobrego kryminału.

Poza tym uważam za błąd autora umieszczenie akcji w 1993 r. Niby już jest wolna Polska, ale widać masę pozostałości komuny. Mógł cofnąć autor czas o 5 lat lub więcej i mielibyśmy fajną PRL-owską powieść milicyjną à la Ćwirlej (mamy w książce interesujące nawiązanie do poznańskiego autora: jeden z policjantów jest krewnym Teofila Olkiewicza), a tak wyszło z tego ni pies ni wydra...

W gruncie rzeczy nie jest to klasyczny kryminał, bo w triadzie morderstwo-śledztwo-wykrycie sprawcy brakuje pewnych elementów. Poza tym na końcu dowiadujemy się od autora, że książka oparta jest na autentycznym wydarzeniu: rzeczywiście zabito przewodnika sudeckiego w 1993 r.; ponadto niektóre postacie są prawdziwe. Wydaje się, że autor nie mógł się zdecydować, czy pisze fabularyzowany reportaż, czy klasyczny kryminał. Ten brak zdecydowania nie stanowi o sile książki. Niemniej pierwsze koty za płoty.