Zabójca znika w mroku recenzja

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Cześć. Tym razem do moich rąk trafiła książka Piotra Krynickiego, tytułem „Zabójca znika w mroku”. Kryminał, który według opisu z tyłu okładki zapowiada się na świetną lekturę, całkowicie nie pasuje do tego, co jest w środku. Bardzo przykro mi pisać o książce w tak negatywny sposób, ale po prostu nie mogę inaczej. Czasem zdarza mi się naciągać opinię, ale tutaj nie miałam żadnej sposobności.
W Warszawie pojawia się seryjny morderca, cechujący się tym, że na każdym miejscu zbrodni zostawia opróżniony z naboi mały pistolet. W trakcie śledztwa okazuje się, że ofiary to osoby krzywdzące innych. I w sumie tyle, jeśli chodzi o jakikolwiek zarys fabuły.

A teraz rzeczywistość. Od samego początku wiedziałam, kto stoi za tymi morderstwami, ale nie przez to, że jestem jakoś super domyślna, ale dlatego, że sam autor o tym napisał. Niby później próbował jakoś zmanipulować akcją, ale wyszło mu to beznadziejnie. Powiedzmy sobie szczerze, czy kryminał, w którym od początku jest wszystko wiadome, możemy nazwać kryminałem? Już na samym początku odechciało mi się czytać. Chociaż tak na dobrą sprawę, nie tylko to zaważyło o tym, że jak dla mnie „Zabójca znika w mroku” to nie kryminał. Cały tekst opierał się na... No właśnie na czym? Chyba na wszystkim i na niczym. Czułam się tak, jakbym czytała co najwyżej dziwaczną filozofię. Dialogów było tyle, co nic. Większość tekstu była opisem Jana, a konkretnie kim Jan był, co Jan lubił, co Jan myślał i jakie Jan miał o wszystkim zdanie. Ależ to było nudne! Nie bez powodu powtórzyłam to imię kilka razy w jednym zdaniu. Chciałam po prostu podkreślić słowo Jan, ponieważ to imię było napisane tyle razy, że udało mi się je znienawidzić. Poza Janem było też kilka innych osób, o których już nie pamiętam, bo byli dość nieistotni dla sprawy. Nie było śledztwa, chyba że te kilka zdań o prowadzeniu sprawy można pod to podpiąć, nie było zwrotów akcji, nie było trzymania w napięciu i ogólnie rzecz biorąc, nie było nic, co powinno znaleźć się w kryminale. Filozofii było natomiast za dużo. Bardzo zawiodłam się tą książką i jestem przekonana, że do pióra autora już nie wrócę. Nie chcę Was zniechęcać, ale osobiście nie polecam. Pozdrawiam