Wiedźmun 3. Najmniej spodziewany zwrot akcji recenzja

Nasza dzielna drużyna kontynuuje swoją wędrówkę - tak celem uwolnienia porwanej dziewczynki o imieniu Kiro vel Czyrak, jak i celem zdobycia pożądanego Aurergum, w czym wiedzie prym oczywiście sam Wiedźmun. Oto jednak nastanie czas niezwykłych wydarzeń z udziałem wyżej wspomnianej grupy, złego Lorda Roseforpa, pewnej trójki przebierańców za potwory, właściwych potworów oraz mechanicznych tworów..., które zgodnie z tytułem tej historii, przyniesie naprawdę niespodziewany zwrot akcji...

I tak też Tomasz Samojlik wieńczy swoją barwną opowieść, udzielając nam odpowiedzi na nurtujące nas kwestie, zrywając maski z twarzy niektórych bohaterów, czy też wreszcie kończąc długą drogę tych, którzy pragnęli szczęścia dla siebie i dla całego świata. To przygoda, akcje, magia, przedziwne technologie oraz znakomity humor, w którym to tradycyjnie prym wiedzie nasz ulubiony bard - Katarakt. I chyba można też powiedzieć, że w tej finalnej części dzieje się najwięcej spośród wszystkich albumów, co nasz czytelników oczywiście bardzo cieszy.

Zaoferowana nam tu historia ma swój niepowtarzalny urok, klimat i logiczny sens, gdy oto najpierw sięgamy w przeszłość, następnie przemierzamy ten świat u boku Wiedźmuna, Dżenifer i reszty ekipy, by wreszcie stanąć do ostatecznego starcia, co jednak nie stanowi wciąż mocnego finału tej relacji. To dobre stopniowanie napięcia, znakomita zabawa konwencją baśniowego fantasy z elementami s-f, ale też i piękny morał o tym, że najprawdziwsze potwory nie zawsze są z natury złymi... To dobra, klimatyczna, zabawna i piękna w swej emocjonalnej wymowie, historia.

 Tradycyjnie relacji tej dopełnia ładna dla oka, zabawna w swej formie, poprowadzona lekką i prostą kreską szata ilustracyjna, która ma w sobie coś z bajki i baśni, ale raczej takiej w konwencji żartu i groteski, przypominającej jednocześnie grafiki gier komputerowych z lat 90-tych. I ma to swój niepowtarzalny urok, gdyż w tej prostocie i konwencji jest to nienazywalne coś, co każe nam z miejsca polubić te rysunki i czuć się przy nich dobrze, po prostu - a być może aż, dobrze.

Nie sposób nie docenić również przesłania płynącego z tej opowieści, które obejmuje sobą dwie ważne rzeczy - poszanowanie dla inności, którą w tym przypadku reprezentują potwory..., jak i też troskę o naturalne środowisko naszego świata, które z dnia na dzień i z roku na rok ma się coraz gorzej, a - w odróżnieniu od bohaterów komiksu, alternatywnej rzeczywistości naszej codzienności nie mamy. To piękna, emocjonalna i zarazem pro ekologiczna lekcja, której nie sposób tu nie pochwalić.

 Rzecz jasna niezbędną jest znajomość poprzednich części tej komiksowej opowieści, by móc odnaleźć się bez trudu w jej fabularnych, całkiem sporych zależnościach względem tego, kto kim tutaj jest oraz do czego dąży. Wówczas mamy sposobność cieszyć się intrygującą, zabawną, ale chwilami też i pięknie poruszającą historią o miłości, poświęceniu dla innych, odkrywaniu prawdy o sobie samym oraz triumfie dobra nad złem. To opowieści dla dzieci i dorosłych, która w mej ocenie łączy pokolenia.

Komiksowa opowieść „Wiedźmun. Najmniej spodziewany zwrot akcji”, to znakomite, spełniające pokładane weń oczekiwania i przede wszystkim nacechowane wielką porcją dobrych emocji oraz optymizmu na jutro, zwieńczenie tej serii. To humor, akcja, przygoda i mądre przesłanie, które mam nadzieję zostanie z nami na dłużej. Polecam i gorąco zachęcam was do sięgnięcia po ten komiks, jak i po cały niniejszy cykl.