Wszystko, co powinieneś wiedzieć, zanim umrzesz recenzja

Są takie tematy, o których się nie mówi. Wywołane do tablicy powodują konsternacje i niezręczną ciszę. Boimy się o tym mówić ze strachu, że przywołamy coś. To coś nie przyniesie niczego dobrego. Spowoduje ból, strach i wszechogarniającą pustkę. Potem nie będzie już niczego. Przyjdą same złe i trudne chwile. Odczuwamy lęk, kiedy ktoś mówi, że doświadczył tego aspektu w rodzinie. Szczególnie gdy spotyka to młode, pełne wigoru osoby. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że to już czas. Na to nigdy nie ma dobrego momentu. Zawsze jest za wcześnie.

Sięgając po książkę „Wszystko, co powinieneś wiedzieć, zanim umrzesz” nie spodziewałam się zaskoczenia. Na temat branży funeralnej wiem całkiem sporo. Na swoim czytelniczym koncie mam już kilka pozycji dotyczących pracy osób z tej dziedziny. Nie mniej jednak z ogromną ciekawością wzięłam się za przeczytanie lektury.

Takie zaciekawienie towarzyszyło mi niemal od pierwszej strony. Autorka zbadała praktycznie każdy aspekt działalności pogrzebowej. Od rytuałów związanych z ostatnim pożegnaniem aż po doula umierania. I te dwa wątki przykuły moją uwagę najbardziej. Choć o kilku przesądach wiedziałam, to jednak o większości nie miałam pojęcia. Po przeczytaniu tego rozdziału czułam niedosyt, bo z wielką chęcią przeczytałam o innych zabobonach.

Każda kolejna strona utwierdzała mnie w przekonaniu, że moja wiedza, to kropla w morzu. Pozycja naładowana jest szeregiem cennych informacji dotyczących procesu umierania. Mimo bolesnego i jakże trudnego tematu nie miałam poczucia przesytu. Nie czułam się też przytłoczona, bo książka nie niesie za sobą ogromnego bagażu emocjonalnego. Autorka niczym wróżka za pomocą rozmówców odczarowała branżę funeralną, wokół której na przestrzeni lat narosło sporo mitów.

I, mimo że wiadomości płynące z książki chłonęłam jak gąbkę, to po przeczytaniu czułam niedosyt. Choć, o czym sama autorka pisze, że taki był zamiar, to miałam poczucie, że można wycisnąć więcej. Przeszkadzało mi też zaangażowanie autorki. W reportażu zdanie pisarza nie powinno wysuwać się na pierwszy plan.
Jednak mimo kilku minusów warto sięgnąć po tę pozycję.

Umieranie, to przecież normalna sprawa, o której powinniśmy mówić głośno.