Za winy ojca recenzja

Po gorzkich słowach Olgi i jej odejściu, Igor postanawia wyjechać ze swoją żoną, Ksenią, do Zu­ry­chu. Jego rozpacz po stracie ukochanej eskaluje, doprowadzając do wyzwolenia mrocznej natury. Zraniony i oszukany mężczyzna zamienia te uczucia we wściekłość i nienawiść. Nie zdaje sobie sprawy, że ma obok siebie wyrachowaną, egoistyczną socjopatkę, która ogar­nię­ta pra­gnie­niem ze­msty, dąży do celu po trupach. Ksenia była wytrawnym przeciwnikiem i doskonałą manipulatorką, a jej słabym punktem było zamiłowanie do brutalnego seksu, do którego najlepszym kandydatem okazał się Kirił. Jako prawa ręka Leonida zaj­mu­je jedną z waż­niej­szych po­zy­cji w jego świ­cie. Władczy i nielubiący bezczynności mężczyzna musi przyjąć plan szefa i odzyskać dokumenty, którymi Ksenia szantażuje Leonida. Tymczasem żona Igora postanowiła sprzedać rywalkę w internecie. Olga, pod nazwiskiem Zlata Ste­fa­niuk, zostaje wywieziona do Holandii.
Policjant André Du­vall trafia na nowy trop w sprawie zabójstwa Borysa i Nadii, w którym głównym podejrzanym jest Igor.

W tej części autorka również porusza trudne tematy, ale odnoszę wrażenie, że niektóre były piętnowane przez pisarkę. Najbardziej wyczuwalne było to u postaci z problemami poczucia własnej tożsamości płciowej. Autorka przedstawiła gender bardzo pobieżnie, ale zrobiła z nich bezdusznych zwyrodnialców. Oczywiście, jest to fikcja literacka, ale słowo to słowo, a przekaz nie był skorygowany przez inną postać.
Z rzeczy, które były dla mnie niepojęte, to brutalny gwałt, który wywołał we mnie wybuch śmiechu końcową wypowiedzią. Tak, takie było zamierzenie autorki.
Dla Igora seks z osobą, która kochał był gorszy niż obcą - nie rozumiem przekazu.

Styl pisarki jest na wysokim poziomie. Używając zapomnianych słów, jak "chuć", czy "sczeznąć" zdaje się być znacznie starszą niż w rzeczywistości. Niestety jednocześnie celuje w mało inteligentnych czytelników lub chorych na alzheimera stosując liczne powtórki przemyśleń, dyskusji, czy wewnętrznych monologów swoich bohaterów. Czytając czułam się nieco urażona. Swoją drogą te ciągle kon­tem­plo­wanie emocji i wydarzeń było zbyt długie i najzwyczajniej nudne. Dialogi pozostawiały wiele do życzenia, by mogły być naturalne. Tempo akcji zaczęło przyśpieszać dopiero w drugiej połowie, ale fabuła była przewidywalna.