Za ścianą ciszy recenzja

Większość z nas ma jakieś kompleksy, które destabilizują poczucie naszej wartości. Sprawiają, że czujemy się gorsi i mniej atrakcyjni dla innych. Niektórzy narzekają na swoją wagę, inni na wzrost, jeszcze inni mają odstające uszy, które spędzają im sen z powiek. A co by było, gdybyśmy cierpieli na postępujący niedosłuch? Jakbyśmy się wtedy czuli?

Kwestię tę szczegółowo przedstawia nam Anna Ziobro w swojej powieści Za ścianą ciszy. To historia młodej kobiety, Idy, którą los doświadczył w ten sposób. Od samego początku jej życie było niezwykle trudne, a pojęcie normalności mocno wypaczone. To, co nam wydaje się być zatrważające, dla niej było chlebem powszednim.

Czytając tę książkę wielokrotnie do głowy przychodziła mi myśl jak okrutni potrafią być młodzi ludzie. Jak my, jako społeczeństwo, potrafimy być zamknięci na wszelkie przejawy "inności", na to, co odbiega od ogólnie przyjętej normy. Wydawać by się mogło, że w XXI wieku inaczej powinno się reagować na pewne kwestie, w końcu uchodzimy za postępowy naród.

Ida to młoda dziewczyna, której dotychczasowe życie całkowicie odebrało pewność siebie. Uczyniło z niej człowieka, uważającego się za kogoś gorszej kategorii, którego potrzeb nie należy respektować. Postępujący niedosłuch i reakcja społeczeństwa sprawiły, że bohaterka utwierdziła się w przekonaniu, iż nie zasługuje na miłość i szczęście.

Powieść Anny Ziobro podejmuje niezwykle istotną kwestię akceptacji niedosłyszących ludzi w naszym środowisku. To niepełnosprawność, która w żaden sposób nie wyklucza ich z naszego kręgu. To ułomność, która przy odrobinie naszych chęci może być znośniejsza dla dotkniętych nią osób. Utrata jednego z pięciu zmysłów wcale nie oznacza, że ktoś staje się niezdolny do pracy czy życia w taki sposób jak dotychczas.

Są różne rodzaje ciszy. Głucha i zatrważająca, odcinajaca nas od zewnętrznego świata oraz ta druga, subtelna, przynosząca ukojenie naszym zmysłom. Tylko od nas zależy jaka cisza będzie wybrzmiewać niedosłyszącym ludziom. Podajmy im rękę, bo za wzniesioną przez ich niepełnosprawność ścianą wcale nie muszą być sami.

Moja ocena 8/10.