Auschwitz bez cenzury i bez legend recenzja

Na przestrzeni lat wokół Auschwitz narosło wiele mitów, legend czy innych mało prawdopodobnych historii. Dzieje się tak z dwóch powodów. Po pierwsze każdy z osadzonych, mimo że był w tym samym miejscu, mógł doświadczyć innych przeżyć. O ile głód, zaraza czy nazwiska esesmanów utkwiły głęboko w pamięci, tak numery więźniów, twarze kolegów z pryczy czy dni tygodnia mogły na przestrzeni lat ulec zatarci. A z drugiej strony coraz częściej doświadczamy przekłamania historii przez modę na opisywanie obozowej rzeczywistości, która często gęsto fałszuje obraz tamtych lat. Dlatego też, gdy tylko zobaczyłam książkę "Auschwitz bez cenzury i bez legend" wiedziałam, że prędzej czy później wpadnie w moje czytelnicze ręce.

To była dziwna książka. Właśnie takie skojarzenie przychodzi mi jako pierwsze, gdy myślę o tej lekturze. Początkowo nie mogłam złapać tego czegoś z autorem. Oczywiście nie oczekiwałam, że znajdę tu napięcie czy jakąś ekscytację, bo to nie jest tego typu lektura. Jednak od pierwszych stron nie mogłam się do niej przekonać. Nie wiem, czy to za sprawą stylistyki, czy może bardziej chodziło o opisy, ale dopiero po mnie więcej stu stronach weszłam i przeniknęłam do tego świata. Choć kto wie, czy to nie był celowy zabieg? Być może pan Ptakowski chciał, by czytelnik był cichym obserwatorem tamtych wydarzeń?

Dawno już nie czytałam literatury obozowej, która byłaby książką bardzo oszczędną. Autor nie mówi zbyt wiele o sobie, nie dzieli się z czytelnikiem swoimi przeżyciami czy wspomnieniami. Raczej stara się opisać to wszystko, co w jakimś stopniu dotyczyło obozu. I tak poznajemy ruchu oporu w Auschwitz, sylwetki przyjaciół czy postać Witolda Pileckiego, czy ojca Maksymiliana Kolbe. Nie jest to pozycja, która szczegółowo przedstawia życie w obozie. Pan Ptakowski w swojej pozycji stara się zerwać z mitami, która gdzieś tam narosły w społeczeństwie. Z tym że mam poczucie, że ta pozycja w dobie powszechnego dostępu do literatury trochę straciła na znaczeniu. Nie dowiemy się z nic, czego nie wiemy.

Nie jest to zła pozycja, ale zakwalifikuje ją do kategorii książek, które jednym okiem wpadły, a drugim wypadły. Szkoda, bo liczyłam na bogatszą lekturę.