Kossakowie. Tango recenzja

Powieść zaczyna się obiecująco. Do pracowni malarza Wojciecha Kossaka puka Ferdynand Hoesick, literat. Ma dla Kossak propozycje. Prosi malarza o namalowanie portretu jego żony, Zofii. Jak czytamy w opisie książki, mamy śledzić romans. Romans Wojciecha z Zofią. I co? I ... akcja powieści w pewnym momencie załamuje się, i widzimy zupełnie co innego, niż anonsowano w zapowiedzi.
Po kilkunastu zaledwie stronach Autorka zaczyna opowiadać o Hoesicku, jego rodzinie, koneksjach. Pojawia się również Zofia. Nie koniec na tym. Na scenie powieści pojawia się barwna galeria postaci – zamiłowani w narodowej historii Kossakowie, rodzina Lewentalów – zasymilowanych Żydów i spolonizowani Niemcy – Hoesickowie. W tle zaś między innymi Sienkiewicz, Zapolska, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Dagny Przybyszewska, Reymont, Wyspiański, Axentowicz. Ikony polskiej kultury poznajemy od strony, której nam w szkole nie odsłaniano. Słabostki i małości bohaterów nie odbierają im ciepła i znaczenia, jakie odegrali w naszej historii. Każdy z artystów miał swoje tajemnice, ale i nawet nałogi. Momentami odbiorca zastanawia się, co siedziało w głowie niektórych postaci. Może my zrobilibyśmy inaczej?
Nie umniejszając pracy Autorki ( a ta była z pewnością przeogromna) trzeba jednak powiedzieć, że niestety, to za mało, żeby stworzyć utwór, który zainteresuje i zaintryguje czytelnika. Autorka weszła do sypialni bohaterów, opisała to, co zobaczyła, dodając to, co podsunęła jej wyobraźnia. Wyszła z tego bardzo chaotyczna opowieść, pełna zdrad, przepychanek, kłótni, intryg, małych i większych wojenek, z największym naciskiem na seks. A ja chciałem poczytać o tym, o czym ta książka miała być: O Kossaku i Zofii. Tego dostaliśmy najmniej.
Może inaczej: jest sobie powieść Joanny Jurgały - Janeczek "Kossakowie. Tango", nie ma opisu informującego że będziemy świadkami romansu Wojciecha Kossaka i Zofii Hoesickowej. Wtedy z pewnością byśmy czytali opowieść z innym nastawieniem, z innym zamiarem. A tak mamy kwaśne miny
i niedosyt.
Opowieść broni się jedynie językiem i swobodą czytania. Styl podobny do literatury dwudziestolecia międzywojennego. Zdania warte ( jednak!) przeczytania.