Ostatnia noc Olivii recenzja

Bardzo, bardzo chciałam mieć tę książkę i ją przeczytać. Tak naprawdę, to coś w okładce do mnie wołało, krzyczało, nie chciało się odczepić. Kiedy tylko dostałam ją w prezencie, nie wylądowała na stosie hańby, sięgnęłam po nią od razu jak tylko skończyłam to co akurat czytałam. Od początku mówiłam sobie, żeby się nie nastawiać zbyt optymistycznie, bo wtedy łatwiej się rozczarować. 
Jednak, no cóż... trochę się rozczarowałam. Mogłabym nawet powiedzieć, że początkowo odrobinę mnie nużyła. Koło połowy książki akcja mocno przyspieszyła i czytało się ją naprawdę dobrze, ale... największym dla mnie minusem jest brak większych emocji. No bo...kiedy odłożymy na chwilę książkę i pomyślimy o tym co się wydarzyło. Nastolatka ze śmiercią mózgu, której życie podtrzymuje się, ponieważ jest w ciąży. Nawet pisząc to zdanie, przeszły mnie ciarki. To jest straszne. To powinno być potworne dla bliskich dziewczyny, dla jej matki! 
Jest jedna osoba, u której w tych kilku scenkach czuć to rozwalenie emocjonalne. 
I tak jak rozumiem, że matka Olivii chce wiedzieć co się stało, chce aby złapano odpowiedzialną za to osobę, tak, no za cholerę nie czuję jej emocji! To powinno wylewać się z każdej kartki! To powinna być rozpacz tak ogromna, że brakuje skali do jej opisania! Rozpacz uderzająca z każdej strony! Rozpacz łamiąca na milion kawałków również nasze serca, gdzie każdy z tych kawałków jest jeszcze zmielony, podeptany, przerzuty i wypluty. To powinno nas przygnieść. Rozwalić emocjonalnie.
Niestety, nie poczułam tego.