Traktat o marionetkach recenzja

 „Nienawiść wyznaczająca granice świata przekraczalnego.
Dobroć w swej istocie rozgrzesza zbrodnie wszelkiego rodzaju,
tworzy rankingi tolerancji,
obszary zatajenia, zakamarki tajemnic
w mrocznych piwnicach świadomości!”
(„Nienawiść i miłość”)

Na samym wstępie zaznaczę, że nie przepadam za poezją. Pamiętam jaką mękę przechodziłam na języku polskim, wgłębiając się w myśli danego artysty. Przyznam też, że pewnie i twórczość pana Grochmalskiego omijałabym szerokim łukiem, jednak skusiłam się opinią jednego recenzenta i zabrałam się za lekturę.

Jakież było moje zaskoczenie, gdy ekspresowo, pochłaniając słowa poety, dochodziłam do wniosku, że myślę identycznie! Pan Kazimierz nie obawia się pisać o realiach dzisiejszego świata i współczesnych marzeń ludzi, którzy sami zatracają się w pogoń za nimi. Wielokrotnie przyłapywałam się, że moje myśli idą w tym samym kierunku.

Poezje pana Grochmalskiego do reszty przykuły moją uwagę: surowe, autentyczne, refleksyjne i bezpruderyjne. Najbardziej spodobały mi się: „Nienawiść i miłość” oraz „Wyznanie” – jak dla mnie majstersztyk!
Przepraszam za określenie, ale poeta „ma jaja”, wyciągając całą prawdę na wierzch, nie obawiając się krytyki nowego pokolenia. Cieszę się, że miałam okazję zapoznać się z twórczością pisarza.