Traktat o marionetkach recenzja

Obrazy, jak z krzywych zwierciadeł… 

„Tak nie może być,
 tak nie miało być
 by nie chciało się żyć!”
 („Ohyda”, s.17)

Pierwszy, od dość dawna, przeczytany przeze mnie tomik poezji. Wchłonęłam go. Przemówił do mnie. Tak często, podczas czytania, w słowach poety, w jego emocjach, odnajdywałam swoje emocje, swoje przemyślenia, swoje frustrujące doświadczenia i oburzenie na funkcjonującą polską rzeczywistość. Poeta wali obuchem odbiorcę, wyśmiewa jego konsumpcyjny styl życia, hedonizm bez granic i durne podążanie za kreowanymi modami, teoriami i innymi bzdurami, które skutecznie piorą nam mózgi, pozbawiają ludzi tego, co najważniejsze w życiu: kręgosłupa moralnego, wzmocnionego ponadczasowymi wartościami. 
Traktat o marionetkach to odbity w lustrze poetyckich wizji współczesny świat, rzeczywistość, w której żyjemy. Marionetki to my, teraz… kiedyś ludzie, teraz kukły kreowane przez „dupków wszelkiej maści”. Autor podsumowuje przerażający obraz upadku kultury, zastąpionej „bełkotem bełkoczących głów”. 
„...bełkotliwy bełkot, niebłyskotliwy bełkot, 
męczący bełkot, odbierający chęć życia bełkot,
 bełkot bełkotanych,
którzy są dumni, że w ogóle są!”
 („Bełkot”, s.7)

Ja też mam „mdłości (…) od wszelkiego współbycia w Tym”, tym świecie nowej kultury, religii i filozofii posiadania. Już nie pragniemy „BYĆ” ale „mieć”. Zaburzamy „wieczne trwanie natury” religią galerii handlowych, wyznaniem portali społecznościowych, kulturą mediów szukających krwawych sensacji za wszelką cenę. 
A przecież życie jest proste i niewymagające. Jego celem jest „radość i samospełnienie” i prawda. Żeby osiągnąć cel trzeba „iść swoją drogą”, nieraz trudną, pod prąd, w zgodzie z własnymi wartościami i naturą.
„...ciało obumiera, ale dusza zostaje.
 Dusza jest rozumna i panuje nad światem.
 Mocno wierzę, że wielu dożyje tego momentu, i dzięki ciągłemu
 doskonaleniu się 
 ujrzy łączność między ciałem a duszą,
 która zostaje na wieki i wszystko pamięta i wszystko rozumie,
 i nie pozostawia cię samego na tym świecie, tylko czuwa
 nad tobą,
tak jak i ty czuwać będziesz nad tymi, których pokochałeś,
 bo żyłeś w PRAWDZIE.”
 („Wyznanie”, s.75)

Wyjątkowy tomik, wyjątkowa poezja, wyjątkowe ujęcie teraźniejszości. 

XXI w. i jego show. W dość brutalnych i surowych poetyckich obrazach widzimy odzwierciedlenie naszego świata, jego absurdy. Obrazy, jak z krzywych zwierciadeł… 

Zostałam wciągnięta w refleksje… było gorzko, frustrująco i smutno, była też nadzieja i była „Transcendencja” ze swym czarnym humorem.
Chcę też podkreślić piękno wydania, wzbogaconego ilustracjami.

Polecam szczerze ten tomik poezji i dziękuję Wydawnictwu NAUMOV CEE za udostępnienie mi go.