Wiersze recenzja

Jan Kłosowski jest poetą młodym, wrażliwym i jak dotąd – nieznanym w szerszym gronie czytelników. Sam siebie opisuje w sposób niezwykle obrazowy, pobudzając wyobraźnię, zaciekawia i zachęca do zagłębienia się w jego utworach.

Ale, aby nie zanudzać. Zaczynam.

Tomik ogólnie do mnie nie trafia, po przeczytaniu pierwszej strofy pierwszego wiersza zaczynam się zastanawiać, czy jest to wiersz biały, czy rymowany. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, jaki jest układ rymów... Dodam też, że moim zdaniem nie są one najlepszej jakości (np. miejscami zbyt dokładne, zbyt oczywiste), a i zbyt wielka różnorodność sylab po chwili drażni.
Ciężko mi się czyta. Niestety, większość wierszy ma tą samą formę. Być może to moja fanaberia, lecz czytając, jest mi ,,niewygodnie”... Muszę szukać, co z czym się rymuje i dlaczego właśnie tak. I może każdy pojedynczy wers jest sam w sobie piękny, jednak poprzez budowę – oddala mnie od chęci głębszej analizy...

Spodziewałam się czegoś lepszego, a wiersze z tego tomiku niczym mnie nie zachwyciły. Są jak karatka z kalendarza, notatka w pamiętniku. Opowiadają hmm.. o miłości? Tak, w przeważającej części tak. Ale spotkamy utwory o życiu, jego plusach, o radości i jej braku, o smutnych, szarych dniach... Mogłabym śmiało rzec, że czytałam setki tego typu na różnych portalach poetyckich (nie obrażając autora).

Mimo wszystko nie potrafię wybrać jednego, najlepszego wiersza, wyróżniającego się czymkolwiek. Moim zdaniem, wszystkie mają jeden poziom i jeden styl. Żaden z utworów nie zatrzymał mnie ani na chwilę, nie zastanowił ani tym bardziej – nie poruszył. Czyżbym była nieczuła, zbyt mało romantyczna i niewrażliwa???

Ale jest plus – metafory. Tych nie brakuje w twórczości Jana Kłosowskiego, te cenię i podziwiam, za pomysłowość, charakter i tęczowe kolory. ,,Przyprawiona promykami”, ,,jesień kreację z liści założy”, ,,szklane ciało”... Pobudzają wyobraźnię, dla mnie pojedynczo tworzą smakowitą mieszankę przypraw. Szkoda tylko, że brakuje bazy do tego dania...

Jednak, podziwiam autora za chęci, za wytrwałość i osiągnięcie wyznaczonego celu. Jego wiersze są czytane – nie tylko w kręgu znajomych, lecz w całej Polsce. I po cichu zazdroszczę, że mi samej kiedyś zabrakło odwagi, by zebrać wszystkie utworzone przeze mnie wiersze, i podjąć próbę wydania ich. Może dziś ktoś krytykowałby i znęcał się, tak jak ja, nad moją twórczością?

(Zaznaczam iż jest to tylko i wyłącznie moje prywatne zdanie i moja opinia po przeczytaniu ,,Wiersze” J. Kłosowskiego)