Talizman recenzja

 W końcu po prawie dwóch tygodniach skończyłam "Talizman" Stephen'a Kinga. Wczoraj pochłonęłam prawie pięćset stron, a przez ten cały czas męczyłam się nad cztery setnymi, więc łatwo można wyciągnąć wnioski, że później akcja o wiele lepiej się rozwinęła, by nabrać zawrotnego tempa. Niestety się rozczarowałam, po Kingu spodziewałam się trochę więcej... 

Jack Sawyer przyjechał wraz z matką aktorką filmów klasy B, do obumarłego miasteczka, w którym ukrywają się przed byłym wspólnikiem, zmarłego ojca 12-letniego bohatera. Wkrótce na zadupiu, na którym wieje pustką, Jack poznaje starego, czarnoskórego mężczyznę Speedy'ego Parker'a. Murzyn zaprzyjaźnia się z Jackiem, wkrótce wprowadza go również w inny, odległy świat zwany Terytoriami. To właśnie te miejsce, jak i inne stany Ameryki będzie musiał przemierzyć chłopiec, by odnaleźć tajemniczy Talizman i uratować życie swojej matki. Zarówno w tajemniczym świecie, jak i w drodze do Kalifornii będzie czyhało wiele zła na głównego bohatera... Czy sobie z nim poradzi? 

Tak jak pisałam książka była wciągająca, ale dopiero od połowy. Nie można odmówić Kingowi czarnego humoru, swoistej prozy znanej tak głównie dzięki temu wielkiemu pisarzowi, no i fantastyki, którą stworzył w "Talizmanie". 

Większość fanów Kinga na pewno byłaby zachwycona wgłębiając się w świat stworzony na podstawie tej powieści. Dla mnie książka była zbyt ciężka, nie mogłam usiedzieć na miejscu po wydarzeniach w knajpie, gdzie pracował bohater. Późniejsze zmagania bohatera w ośrodku karnym dla chłopców była okropna. Nie mogłam zdzierżyć tych małych socjopatów! To jednak nie te wredne bachory wpłynęły na moją ocenę, tylko te wcześniejsze wydarzenia opisane w powieści. Nie mogłam się doczekać, aż w końcu Jack ruszy tyłek w podróż z tego obumarłego hotelu. 
Polecam najwierniejszym fanom Kinga!