Wdowa recenzja

 Przede wszystkim, jak można w tak beznamiętny sposób pisać o pedofilii? A w powieści Barton, co rusz, pojawia się to słowo. Tylko autorce umknął z pola widzenia dramatyzm takich sytuacji i wstrząsające przeżycia, jakie muszą towarzyszyć opiekunom. Co z tego, że sytuacja jest nam przedstawiana z rożnych punktów widzenia. Ani to ma więcej polotu, ani bardziej nas angażuje, bo wciąż towarzyszy poczucie wszechogarniającego znudzenia. Z każdego rogu wychyla się kłamstwo, półprawdy, niedopowiedzenia. A to jest dobre paliwo do snucia opowieści przez wdowę, która też niekoniecznie chce wszystko wyjawić. Bo jak to tak? Jej mąż to jej życie, a to co się dzieje w małżeństwie i do tego za zamkniętymi drzwiami to osobiste sprawy. I kwestia prawdy. A czym jest prawda? Każdy może przedstawić swoją wersję i każda z nich może być równie prawdziwa.

 Kompozycja jest tu zaburzona z uwagi na przeplataną chronologię zdarzeń. Czasem trzeba chwili, żeby wrócić na aktualny tor opisywanych zdarzeń. W sumie, dla wielu może się to okazać jedyną rozrywką jaka pojawia się w treści. Lekkie zamieszanie i czytelnik wybudza się z niemrawego przebiegu akcji. W silnym przeżywaniu treści nie pomaga nawet fakt, że opowieść należy do czterech postaci.  Wdowa, reporterka, detektyw oraz matka są w stanie zbudować szerszy obraz zdarzeń, jednak każdej z wyróżnionych płaszczyzn rozpaczliwie brakuje prawdziwych emocji, silnego rysu psychologicznego i wiarygodności. Detektyw odgrywa typową rolę, jak na detektywa przystało - tropi i uzyskuje niepokojące informacje. Matka wykreowana jest sztampowo, jako pełna bólu rodzicielka pochylająca się nad cierpieniem dziecka, z czasem urastająca do roli celebrytki udzielającej wywiady.  A Jean Taylor jest najbardziej ambiwalentną postacią i nawet po skończeniu lektury, trudno mi było jednoznacznie ustosunkować się do jej postawy. Natomiast Kate Waters, jako dziennikarka, łączy wszystkie elementy - środowisko mediów, policję, podejrzanego i poszkodowaną -  i ma największe możliwości, by podglądać sytuację z różnych punktów. Nie tylko relacjonować, ale przenikać do tłumu, szerzej zaznajamiać się z opinią publiczną.
 
 Ponieważ Fiona Barton jest dziennikarką, to też takim stylem posługuje się w swojej książce. Zapominając o tym, że to, co idealnie sprawdza się podczas prezentowania zjawisk w gazecie, niekoniecznie przysłuży się w nakreśleniu charakterystyki postaci i planu wydarzeń w powieści. W tym wszystkim brakuje emocji, mimo iż są łzy i lęk malujący się na twarzy bohaterów czy zmieszanie. "Wdowa" niewiele ma z fabularnej opowieści, natomiast świetnie prezentuje się jako raport z przesłuchań bądź snucie wspomnień z perspektywy, pozbawione dawki emocji, która mogłaby przecież zaburzyć reporterską skrupulatność w oddawaniu rzeczywistości. Przy zderzeniu z taką formułą trudno odczuwać napięcie. Za to łatwo popaść w znużenie czytając po raz kolejny o tym samym zdarzeniu z perspektywy innego bohatera. Może autorce chodziło właśnie o stworzenie owego zapętlenia, by bardziej zagmatwać plan, jednak jeśli już na początku zaczynamy mieć pewność, co do przebiegu porwania dziewczynki, nic już nie oderwie nas od postawionej hipotezy. Nie trudno było się tego domyślić. I to co będzie trzymać nas do końca, to być może wyjaśnienie, jak ostatecznie wyglądały zdarzenia, co można uznać za prawdę.
 Nasuwa się wiele pytań. Co ukrywała wdowa? Co dokładnie stało się z małą? Jednakże zakończenie pozostawia nas z wieloma domysłami, gdyż akcja powieści kończy się bez szczegółowych dywagacji. Zresztą całość jest budowana na tej samej zasadzie. Czytelnik jest po części śledczym i reporterem, musi wypatrywać każdych, najmniejszych szczegółów, które pomogą obnażyć ludzkie postępowanie i przybliżyć go do finału.
 
 Co według mnie zabija fabułę? Monotonne, żmudne dochodzenia i równie bezbarwne, rozwlekle przedstawione spojrzenie kobiety na swoje życie. Skupianie się, kawałek po kawałku, na egzystencji bohaterki było dla mnie jak flegma, ciągnąca się przez całą treść. Odnoszę wrażenie, że to głównie przez te momenty, gdy Jean zabierała głos, wszystko zwalniało. Autorka nawet nie próbuje podsycić naszego zainteresowanie, bo przecież  inaczej nie wiodłaby nas po szczegółach cudzych, niczym nie wyróżniających się przeżyć i do tego jałowo relacjonowanych.
 Jedyne do czego zmusiła mnie Pani Barton to do zastanawiania się, na ile chory był Glen za swoją przypadłością, a na ile jego żona. Bo z pewnością z tą kobietą nie było wszystko w porządku.
 Czyta się zdumiewająco szybko, ale wrażenie jakie po sobie pozostawia jest podobne do tego, gdy po zjedzeniu sernika mamy poczucie, że właśnie przeżuliśmy papier.