Wzgórze psów recenzja

Alek ze względu na problemy finansowe po latach wraca do rodzinnego miasteczka. Towarzyszy mu żona, która jest dziennikarką. Blady nie do końca potrafi się odnaleźć w tych nowych-starych realiach, nad którymi roztacza się cień tragicznej przeszłości. Nie pomaga też fakt, iż trafiają w sam środek polityczno-kryminalnej afery, jaka rozpętała się w tym miejscu...

Ta lektura zdecydowanie nie należy do najlżejszych... Nie mówię tu jednak o jej gabarytach, a o ciężarze emocjonalnym, wyciekającym praktycznie z każdej strony. To książka przepełniona goryczą, frustracją, rozpaczą, czy wszechogarniającym poczuciem niesprawiedliwości. Poruszane przez autora motywy zmuszają czytelnika do głębszej refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością, zajrzeniem w sam środek swojego jestestwa. Treść ukazuje ciągłe zmagania człowieka ze swoimi słabościami, walkę o sprawiedliwość, rodzinę, a na końcu szarpaninę z samym sobą.

Język pisarza okazał się dosadny, cyniczny, ironiczny, wulgarny, soczysty, ale ukazujący w sposób dość obrazowy materię współczesnego świata oraz polskiej prowincji. Wszak takich mieścinek w naszym kraju jest mnóstwo, tylko nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, a może po prostu nie chcemy zauważyć i spojrzeć prawdzie w oczy. "Zybork wie wszystko o wszystkim", bo "tutaj wszystkie domy to jeden dom"... Te słowa spokojnie i można odnieść do wielu zaściankowych, klaustofobicznych miejscowości, rozsianych po całej naszej Ojczyźnie, gdzie każdy o każdym wiele wie, żyje plotkami; gdzie szerzą się patologia bądź polityczno-bandyckie układy, ale chroni się swoich, gdyż mimo że "to złodziejskie miasto, nikt nie puszcza farby".

Co prawda pozycja składa się z 900 stron, jednak uważam, iż gdyby cokolwiek wyciąć z tej książki, całość straciłaby na wartości i przejrzystości . Dzięki temu rozmachowi odbiorca lepiej może zrozumieć działania głównych osób tego dramatycznego teatru zdarzeń, poznać ich mentalność, motywy, rozterki oraz poczuć emocjonalne rozchwianie postaci. Bohaterowie wykreowani przez twórcę tworzą niejednorodą mieszaninę ludzi powstałą z mnóstwa surowców, z których każdy był niejednowymiarowy, wyrazisty i w jakiś sposób oddziaływał na wszystkie wątki.

Akcja nie pędzi na łeb, na szyję. Powoli buduje coraz większe napięcie, odsłania wszelkie niuanse lub sekrety. Wciąga, przeżuwa, a następnie wypluwa czytelnika, nie pozostawiając mu szans na odwrócenie się od przedstawianej historii. Szarpie jego duszę niczym gitarzysta struny, wybucha w mózgu jak fajerwerki w Nowy Rok. Niemniej zaskakujące zakończenie przynosi także nadzieję... To absolutnie nie jest zwykły kryminał bądź thriller... To wprost plująca mrokiem, zagubieniem oraz złością niczym żmija jadem powieść przez duże P. Zło bucha z niej jak lawa z wulkanu i skłania do rozmyślań nad jego istnieniem, nad moralnością i wymusza odpowiedzi na bardzo ważne pytania: Czy zło można wytępić złem? Czy śmierć odkupuje winy?