Łowca tatuaży recenzja

Obecnie tatuażysta czy tatuator nie figuruje w oficjalnym spisie zawodów, a taka osoba pracuje jako artysta rysownik. W mojej ocenie tatuażyści to pewna subkultura. To nie jest tylko praca, którą wykonuje się w godzinach „od-do”, zamyka biuro i wraca do swoich spraw. To sposób na życie. Dobrym przykładem jest jeden z głównych bohaterów powieści Alison Belsham „Łowca tatuaży” – Marni Mullins.

Marni to znana w okolicy tatuatorka, która często uczestniczy w cyklicznych konwentach. Z byłym mężem wychowuje nastoletniego syna Alexa, który niestety nie pała zamiłowaniem do zawodu matki. Podczas jednego z konwentów Marni znajduje w kontenerze ciało mężczyzny, pozbawione części skóry. Jak się okaże będzie to sprawka seryjnego mordercy, który będzie wyszukiwał ofiary tylko wśród osób z tatuażem. Do gry wkroczy świeżo upieczony komisarz Francis Sullivan, który za punkt honoru postawi sobie rozwiązanie zagadki i schwytanie sprawcy. Tymczasem oprawca będzie cały czas krok przed śledczymi.

„Łowcę tatuaży” z pewnością wyróżnia niebanalna i intrygująca historia. Czy ofiary łączy wspólny mianownik? Czy się znały? A może to tatuaże będą kluczem do rozwiązania zagadki?

Zabrakło mi tutaj ciężkiego klimatu i mrocznej historii. Choć fragmenty gdzie narratorem jest oprawca ociekają brutalnością, jednak taką… przez szybę. Miałam też wrażenie, że te wszystkie złe rzeczy dzieją się jakby w tle. Zabrakło mi też dynamiki i wciągnięcia czytelnika w prowadzone śledztwo. W trakcie lektury nie czułam się częścią zespołu śledczych, byłam jedynie obserwatorem.

„Łowca tatuaży” to poprawna powieść z gatunku kryminał, thriller, sensacja. Zadaniem gatunku jest dostarczenie rozrywki i w ten schemat powieść Belsham wpisuje się doskonale. Niestety nie ma punktu zaczepienia, który pozwoliłby na jej wyróżnienie. Bardzo dobry pomysł, jednak w mojej ocenie lekko niewykorzystany. Uwagę przyciągają detale, jak choćby wytatuowane koty, japoński klimat, czy cała ta otoczka związana z tatuażami. Fabuła powieści jest logiczna, jednak wiedzie czytelnika jak po sznurku, brak tu tak potrzebnego elementu zaskoczenia. Bohaterowie mnie do siebie nie przekonali – Marni z tym brakiem zdecydowania i pociągiem do alkoholu, Francis z brakiem wigoru i siły przebicia, który spędza czas w kościele zamiast na działaniu, Rory z tym podkopywaniem dołków pod współpracownikiem. Ciekawią fragmenty poświęcone oprawcy, który drobiazgowo opisuje wykonywane czynności, i to one stanowią o sile powieści. Gdyby było ich więcej, historia wypadłaby lepiej.

Jak na debiut to całkiem udana powieść. Może znaleźć wielu zwolenników. Bardziej wymagającym czytelnikom może pozostawić niedosyt.