Łowca tatuaży recenzja

Ci, którzy dobrze mnie znają wiedzą, że zazwyczaj stronię od zagranicznych twórców. Na rodzimym rynku jest tyle ciekawych pozycji, że zwyczajnie brakuje mi czasu na sięganie po inną twórczość. Nie mniej jednak decyduje się na krok w bok i malutką zdradę w tej sprawie. Tak też było i tym razem, kiedy w aplikacji Empik Go zauważyłam Łowcę tatuaży. Szybkie spojrzenie na opis i wiedziałam, że jest to książka dla mnie.

Uznana tatuatorka podczas konwentu znajduje na śmietniku zwłoki mężczyzny. Do sprawy przydzielony zostaje zupełny świeżak, lekko nieporadny, ale z głową pełną pomysłów. Szybko okazuje się, że to dopiero początek, a morderca nie poprzestanie na jednej ofierze. To dopiero początek brutalnej machiny. Gra się dopiero rozkręca.

Seryjny morderca, krew i wymyślne tortury, to jest coś, co lubię najbardziej. Liczyłam na dreszczyk emocji, napięcie i coś, co nie pozwoli mi się oderwać od lektury. A co dostałam? Nudę, nudę i jeszcze raz nudę. Ciągnie się to wszystko jak flaki z olejem. Wszystkie opisy, zdarzenia, momenty akcji są na tak płaskim i powierzchownym momencie, że aż trudno nazwać to kryminałem. Przekłada się kartki bez żadnych uczuć. Akcja nie jest wciągająca, nie czeka się ze ściskiem, co będzie dalej. Jaki będzie następny krok mordercy. Jedynym plusem są rozdziały, w których głos oddajemy mordercy. Te fragmenty mają swoisty klimat, reszta smakuje jak wypłukany kompot na kolonii.

Bohaterowie również nie ratują sytuacji. Policjant to taka oferma, której trzeba wszystko pokazywać palcem, na akcje jeździ bez broni, a wolny czas, zamiast spędzać na śledzeniu mordercy, poświęca wierze. Pierwsze skrzypce gra tatuatorka, która sama tropi mordercę. Jednak i ona momentami zadziwia swoim niezdecydowaniem.

Łowca tatuaży to przykład, w którym nie liczy się tylko pomysł, a przede wszystkim wykonanie. Tutaj nie zagrało nic. Wszystko jest szkolne, nudne i pozbawione emocji. Zamiast dreszczyku emocji dostajemy książkę, która ma tyle wad, że zdecydowanie nie trzeba po nią sięgać.