Wyspa zero recenzja

Rok 1945, dzisiejsze Świnoujście. Miasto leży w gruzach, a władzę nad nim sprawuje sowiecki komendant Osipowicz. Dodatkowo dochodzi tam do morderstw na byłych więźniach obozów koncentracyjnych. Pomocny w schwytaniu przestępcy okazuje się Adam Kostrzewa, który przed wojną był policjantem kryminalnym. Sam mężczyzna dotychczas miał plan ucieczki z kraju, jednak śledztwo okazuje się dla niego sposobem na przeciwdziałanie problemów, nie tylko związanych z wyjazdem.

Kto nie widział “Czasu Honoru”? Ja na pewno oglądałam! I o to w moje ręce trafiła powieść od autora scenariusza tego serialu. Przyznam, że przez to oczekiwałam historii podobnej do tej z telewizji w klimatach z krótkiego okresu powojennego. I tylko klimat się zgadzał. Jednak to nie oznacza, że książka wypadła przez to źle. Czytało się ją bardzo dobrze i szybko. Poza tym galimatias związany z powojenną organizacją państwa oraz sama zagadka kryminalna okazała się dla mnie bardzo interesująca. Miałam jednak wrażenie, że przez ¾ książki autor bardziej skupił się na przeżyciach występujących postaci związanych z samą wojną i zaaklimatyzowaniem się z nowymi realiami. Dopiero pod koniec książki zagadka dostała całą uwagę. Trochę szkoda, bo sięgając po ”Wyspę zero” oczekiwałam raczej tego 100% skupienia na zagadce.

Sam wątek historyczny nie został przedstawiony w słodko-poetycki sposób, a raczej jako gorzkie wydarzenia, które przeżyła każda z postaci. Ucieszyło mnie to, bo dzięki temu sama historia stała się bardziej realna. Poza tym bohater, jak i postacie tam występujące od początku nie byli naiwniakami, nawet pomimo szaleńczego zakochania się. Natomiast postać Kostrzewy okazała się dość popularnym “modelem” detektywa, którego można spotkać w wielu kryminałach. Przez co też jakoś go specjalnie nie polubiłam.

Całość oceniam na 7/10. Mimo przewagi wątku historyczno-obyczajowego nad kryminałem, to czytało mi się go całkiem dobrze. W interesujący sposób przedstawiono historię z wojny oraz wątek kryminalny, czyli coś, co bardzo lubię.