Wyspa łotrów recenzja

„ Wyspa łotrów ”.
Tam, gdzie natura swe echo naznacza,
gdzie pozornego spokoju pora nastaje,
tam rybołów piękne skrzydła roztacza
i przed złem ostrzega swoim zwyczajem.
Tam marzenia ukryte wśród lęków,
tam życia nadchodzi kres.
Tam chciwość i miłość pośród cierpienia jęków,
tam zło ludzkiej natury czai się jak bies.

A los swoje własne wyroki wydaje,
ludzkie marzenia obraca w dym.
Dla kogoś żądza ważną się zdaje,
a kogoś miłość złudzeniem rani swym.
Człowiecze pragnienia nadzieja oddaje,
gdy zła rzeczywistość wiedzie swój prym.
Kiedy piękno uczucia w duszy nastaje,
wtem budzi się serce zranione czynem złym.

Ludzkie portrety w symbolikę ubrane,
chciwość i żądza, łaknienie miłości,
to, co w ich życiu pragnieniem nazwane,
stało się drogą ku zgubnej przyszłości.
I tylko smutek ostanie, gdy serce bólem poszarpane,
i tylko w nadzieję wiara, gdy już niewiele zostanie.

Tam, na tej wyspie historia człowiecza,
pośród natury spokoju fal.
Tam, na tej wyspie czyjeś marzenia okalecza,
i patrzy na człowieka klęskę w piękną toni dal.

Postaci tej książki są jak symbole ludzkich charakterów. Każdy z nich oblepiony swoimi słabościami i nadziejami. Każdy z nich czegoś innego pragnie i z innym wewnętrznym demonem się zmaga. Taka też jest nasza ludzka natura. Jej marzenia i pragnienia czasami weryfikuje życie.

Niespieszny początek tej historii zmienił się w porywającą opowieść o człowieczych wyborach i pragnieniach. Czasami brutalną, a czasami refleksyjną.
Czające się pod skórą ludzkie pragnienia potrafią zamiast satysfakcji, przynieść utratę. Nie ma już wiary w miłość, bo ona zawiodła. Nie ma już poczucia bycia panem swego życia, bo żądza pieniądza przyćmiła wzrok. I nadziei już brak na przetrwanie, bo ona odeszła wraz z czyimś oddechem. Jest za to na stromy szczyt swoich możliwości droga. Mandala Życia. Oblepiający ciało i duszę pierwotny majestat płynący od stromych skał. Spełnienie i wiara. Jest szansa na porzucenie koszmarów przeszłości i nadzieja na nowe życie, pomimo burz. Polecam.