Autor: @ania_gt ·2 minuty

2021-12-22

3 komentarze

8 Polubień

Trudno mi pisać o powieści Jacka Dukaja, bo jeszcze włada moją wyobraźnią, a w tej panuje chaos i galopada myśli. Lektura Innych pieśni przypominała delektowanie się bardzo słodkim deserem. Z jednej strony smakuje, z drugiej zbyt wiele naraz się nie da. Ta metafora chyba najlepiej określa moje przejścia z prozą Dukaja.

W centrum tej alternatywnej historii znajduje się kultura i filozofia grecka i właśnie z greki autor zaczerpnął gros nazw, które kreatywnie rozwijał na potrzeby kreowanego świata. Rozmach wyobraźni i inwencji twórczej Autora powala. Dla czytelnika mojego pokroju, a musicie wiedzieć, że jestem z tych, co lubią wiedzieć i śledzić konteksty - ta lektura to prawdziwe wyzwanie. Zapisałam prawie cały zeszyt – nawiązania, kontynuacje i odnośniki. Z przyjemnością powróciłam do filozofii - ona zawsze jest i będzie w orbicie moich zainteresowań. Gorzej z greką. Im bardziej wgryzałam się w fabułę, tym boleśniej odczuwałam sokratejskie „Wiem, że nic nie wiem”. Na szczęście są słowniki, a i wielu rzeczy można domyśleć się z kontekstu. I finalnie nie taka greka straszna...

Świat podzielony jest między kratistosów – ludzi o tak nieprawdopodobnie silnej morfie, że potrafią zmieniać zarówno innych ludzi, jak i sam teren. Główny bohater Hieronim Berbelek, niegdyś potężny strategos, miał z jednym z nich do czynienia. Po przegranej bitwie z Maksymem Rogiem zostaje skażony przez jego formę i traci wszelką chęć do życia. Z pomocą przychodzi mu Kristoff Njute, partner Hieronima w domu kupieckim Njute, Ikita te Berbelek, który wciąga byłego strategosa w handel, przez co powoli zwiększa jego chęć do życia i zmienia jego formę. Dzięki tej działalności nasz bohater poznaje tajemniczą Szulimę Amitace. To i przyjazd dzieci sprawia, że akcja przyspiesza…

Na okładce napisano, że Inne pieśni można czytać na wiele sposobów, bo to w jakiejś części książka przygodowa, fantasy, SF oraz traktat filozoficzny. I z całą pewnością tak jest, co dostrzeże każdy czytający. To po trosze historia o każdym z nas. Naszych ograniczeniach i możliwościach. Prowokuje do zadawania pytań fundamentalnych: Na czym polega bycie sobą? A może coś takiego nie istnieje, a jesteśmy jedynie sumą wpływów ludzi, z którymi codziennie się stykamy? Jak zrozumieć coś, co nie mieści się w ludzkim wyobrażeniu? – fenomenalna koncepcja Skrzywienia. I wiele, wiele innych.

Nie jest to lektura łatwa. Autor wymaga od swoich czytelników zaangażowania i otwartości umysłu. Warto podążyć za nim i zagłębić się w niezwykłość wykreowanego świata. Żałuję, że trafiłam na tę lekturę tak późno. Choć z drugiej strony może i lepiej. Może w innym momencie nie potrafiłabym jej docenić. Dziękuję za wyzwanie i mobilizację, było warto!

Moja ocena:

Data przeczytania: 2021-12-22

× 8 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

5 wydań

Inne pieśni

Jacek Dukaj

9.3/10

Jedna z najlepszych powieści Jacka Dukaja teraz w formacie audio w świetnej interpretacji Krzysztofa Gosztyły Nie science fiction, nie fantasy, nie historia alternatywna – lecz rzecz dzieje się w inne...

Komentarze

@Rudolfina · ponad 3 lata temu

1. Jeśli chciałabym się uczyć greki, to raczej nie z książki Dukaja :-)
2. Co to jest morfa?
3. " Po przegranej bitwie z Maksymem Rogiem zostaje skażony przez jego formę ". Co to znaczy być skażonym przez czyjąś formę? Formę w jakim znaczeniu?
To pytania nie do Ciebie, tylko do Dukaja, ale ponieważ książkę czytałaś, więc pewnie możesz to wytłumaczyć.
4. Czytanie książki z poczuciem "wiem, że nic nie wiem", to chyba jednak nie dla mnie. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jest to dzieło podobne w stylu do recenzowanego tutaj niedawno przez kolegę @almos a. ;-)

× 2

Komentarze (3)

@ania_gt · ponad 3 lata temu

Oczywiście, że nie da się uczyć greki z Dukaja. Jak pisałam w recenzji, jej znajomość pomaga zrozumieć lepiej "co autor miał na myśli" . Pojęcia morfy i formy zaczerpnął Dukaj wprost z koncepcji Arystotelesa, a dokładniej z "Metafizyki". W dużym skrócie: Arystoteles chciał badać przede wszystkim rzeczy i zjawiska dostępne poznaniu empirycznemu. Dowodził, że w każdej rzeczy (bycie) występuje dualizm materii i formy. Oba te składniki są zespolone i tworzą całość, np.: posąg składa się z materii (marmur) i określonego kształtu (forma). Forma (eidos, morphe) określa to, co sprawia, że byt jest tym, czym jest. Dzięki niej odróżniamy rzeczy między sobą. Materia (hyle) określa to, co nieuformowane. Każdy rozwój dokonuje się ze względu na cel i polega na przechodzeniu od tego, co możliwe, ku temu, co rzeczywiste.
U Dukaja najsilniejszą formę mają kratistosi – w ich anthosie (aurze, obszarze oddziaływania) ludzie przejmują ich sposób myślenia, chcą przez nich być rządzeni. Tu forma to właśnie taki rodzaj aury (mocy), która umożliwia formowanie świata i ludzi.
Mam nadzieję, że trochę pomogło.

× 2

@Rudolfina · ponad 3 lata temu

Na tyle, że jednak utwierdzam się w przekonaniu, że nie warto zgłębiać Arystotelesa w interpretacji Dukaja. Jeśli już, to oryginał 😉

@ania_gt · ponad 3 lata temu

I tu się z Tobą zgadzam. ☺️

@jatymyoni · ponad 3 lata temu

Świetna recenzja, gratulacje.

× 2

@Chassefierre · ponad 3 lata temu

Ach, Twój tekst przypomniał mi moje uczucia, kiedy w okolicach 65 strony (to pamiętam dokładnie!) zrozumiałam do czego Dukaj dąży... ;)

× 1

5 wydań

Inne pieśni

Jacek Dukaj

9.3/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Inne pieśni

Łamiąc wszystkie własne zasady chodzę i namawiam otoczenie do przeczytania Innych pieśni. Nie uznaję odmowy. Przestałam rozumieć "de gustibus non disputandum est". Przestałam zresztą w ogóle rozumieć ...

@Maynard

Pozostałe recenzje @ania_gt

Książka, która boli...

Są książki, które koją, kołyszą i utulają. Jeżeli takiej szukacie, zdecydowanie odradzam lekturę. „Woda i Ziemia” to literacki kataklizm. Jak bagno wciąga, niepokoi i zm...

Recenzja książki Woda i Ziemia

W wojnie między bogami nie będzie zwycięzców, zostaną tylko zgliszcza ludzkiego świata.

Już sam tytuł „Sługa krwi” i intrygująca ilustracja Piotra Cieślińskiego na okładce sprawiają, że czytelnicze serduszko zaczyna bić szybciej. Cykl Adama Przechrzty o Ola...

Recenzja książki Sługa krwi