Wyrwa recenzja

"Ból jest zawsze uczuciem subiektywnym. Nie da się go zmierzyć."

To prawda. Nikt nie jest w stanie zrozumieć bólu drugiego człowieka, bo każdy odczuwa go w zupełnie inny sposób. Jedni trzymają go w sobie i nie pokazują na zewnątrz, a inni zdecydowanie odwrotnie - uzewnętrzniają się i eskalują swoimi emocjami wśród otaczającego go środowiska. Jedni szukają zemsty, inni godzą się z losem.

Do czego zdolna jest osoba, która straciła kogoś najbliższego? Czy jest nam dane oceniać jej zachowanie, osądzać ją? Czy to, że my postąpilibyśmy inaczej, usprawiedliwia nas w osądzie nad tymi, którzy zrobili po swojemu, przekraczając tym samym granice moralności i tego co zgodne z prawem?

Maciej Tomski zrobił co uważał za słuszne. Janina nie żyła, ale czy to to w tym wszystkim było najgorsze? Poznał prawdę, która sprawiła, że wszystko bolało bardziej i jednocześnie popchnęła go do zrobienia czegoś, czego nigdy wcześniej by nie zrobił. Czy postąpił dobrze? Postąpił tak jak czuł i uważał i to nie nam, czytelnikom, wolno oceniać, nam wolno jedynie zrozumieć, że miłość do drugiego człowieka może zmienić wszystko, a gdy tego człowieka zabraknie, cały świat potrafi runąć jak domek z kart.

Motyw książki wbił mnie w fotel-zona głównego bohatera ginie w wypadku samochodowym, choć mężczyzna jest przekonany, że pojechała na południe Polski to ginie na Mazurach-to już daje jasno do zrozumienia, że małżeństwo było oparte na kłamstwie. Kolejnym ciosem jest informacja, że popełniła samobójstwo, gwozdziem do trumny- że była w ciąży. Mimo tych wszystkich "znakow", żeby te sprawę zostawić w spokoju- główny bohater postanawia się dowiedzieć co się wydarzyło, że żona podjęła tak radykalna decyzję, zwłaszcza, że przecież mają dwie córki.
Były momenty w których się śmiałam, były chwilę w którym stawały mi w oczach łzy. Lekkie pióro autora plus niecodzienne perypetie głównego bohatera sprawiają, że czytelnik razem z nim chce poznać zmarłą żonę, jej druga twarz i motyw którym się kierowała...
No i oczywiście znak rozpoznawczy autora-zrzuca bombę informacyjną w ostatnim rozdziale, co zwala z nóg i sprawia, że na całą sytuację można spojrzeć inaczej- ale to już się dzieje w głowie czytelnika.

Panie Wojciechu, po raz kolejny się nie zawiodłam i czuję, choć to odważne stwierdzenie, że nigdy się nie zawiodę.