Zabijaj uważnie recenzja

Bohaterem i narratorem książki jest niemiecki prawnik w średnim wieku. Jego głównym klientem jest najbrutalniejszy mafioso w okolicy, który czerpie zyski z prostytucji, handlu ludźmi, narkotyków i handlu bronią. Nasz pan adwokat jest dokładnie wprowadzony w ciemne biznesy gangstera, jego wielokrotne łamanie prawa, niszczenie ludziom życia, morderstwa, tak naprawdę to prawa ręka bossa. Prawdziwy z niego łajdak, dla którego liczą się tylko pieniądze i mała córeczka, którą bardzo kocha.

Bohater książki trafia na kurs mindfulness, bo z powodu przepracowania i ciągłego stresu sypie mu się małżeństwo. Tam uczy się technik relaksacyjnych, koncentracji, dbania o własne potrzeby i, paradoksalnie, prowadzi to do tego, że zabija drugiego człowieka, wszystko zgodnie z zaleceniami mindfulness: „Swoje pierwsze morderstwo do dzisiaj wspominam z radością, ponieważ popełniając je cieszyłem się chwilą, byłem życzliwy i niczego nie oceniałem.” A potem nadal robi złe rzeczy, na przykład doprowadza do tego, iż mieszkanie Bogu ducha winnej kobiety zostaje zdemolowane. Poza tym w bandycki sposób przejmuje przedszkole, w którym chce umieścić swoją córeczkę. To po prostu gangster, traktujący przemoc jako normalną formę prowadzenia biznesu.

Książka ma być w zamierzeniu śmieszna, ale jest raczej nudna, bo narrator gada bez przerwy i napawa się sobą, poza tym kompletnie wypacza ideę mindfulness, sprowadzając ją do czystej techniki, zupełnie ignorując stronę moralną. Przecież podstawą mindfulness jest współczucie, niekrzywdzenie innych, a morderstwo to w ogóle. Niestety, często na Zachodzie bierze się tylko technikę uważności, a odrzuca ważne przesłanie moralne stojące za medytacją...

To kolejna książka, w której głównym pozytywnym bohaterem jest zły człowiek. Z rosnącym niesmakiem i znudzeniem słuchałem o wyczynach tego adwokata-gangstera o rozdętym ego, a scena przejmowania przedszkola, przekroczyła granicę: napawanie się przemocą jest dla mnie absolutnie nie do zaakceptowania. Odłożyłem więc w połowie audiobook, dobrze czytany przez Marcina Perchucia.

Ani to ciekawe, ani śmieszne, poza tym propagujące przemoc i wypaczające ideę mindfulness, duże rozczarowanie.