Wykluczona recenzja

We Wrocławiu Joanna Bator odbywa przygodny seks z mężczyzną. Następnego dnia udaje się na policję, by zgło­sić po­dej­rze­nie prze­stęp­stwa. Twierdzi, że piętnastoletnia Iga Dąbrowska z Jeleniej Góry zaginęła lub została zamordowana. Trafiła na policjanta, komisarza Tymona Han­tera, swojego wczorajszego kochanka. Sprawa szybko zmienia status, gdyż zostaje znalezione ciało Igi. Dziewczyna została potrącona przez samochód. Z braku dowodów istnieje ryzyko umorzenia, dlatego jeleniogórski komendant oddaje prowadzenie Oldze Balickiej i Jakubowi Zdanowiczowi, a do grupy przyłącza się Hanter. Z zeznań Joanny wynika, że w zabójstwo może być zamieszana sekta o na­zwie Dzie­ci Dnia Apo­ka­lip­sy, która ma swoją siedzibę w wiosce pod Jelenią Górą. Kobieta również należała do zboru, urodziła się w nim i tam pozostała jej rodzina. Odeszła, przez co stała się pariasem. Została wykluczona, potępiona, napiętnowana, podawana za przykład niegodziwości. Dostała jednak możliwość powrotu i naprawienia błędu. Tymon również przenika do sekty. Okazuje się, że zaginięć wśród Wykluczonych było znacznie więcej.

Autorka odznacza się lekkim stylem, który ułatwia czytanie. Powieść jest napisana płynnie, nowe fakty są sukcesywnie ujawniane, co sprawia, że w czytelniku wzmaga się zainteresowanie.
Każdy rozdział rozpoczyna się od wskazania czasu i miejsca wydarzeń, co automatycznie informuje, kto będzie głównym narratorem.
Bohaterowie są stworzeni poprawnie, choć odniosłam wrażenie, że w poprzedniej serii rysy psychologiczne były głębsze. O komisarzu Tymonie Han­terze jest powiedziane niewiele. Jego kreacja nie jest wielowymiarowa a sprowadzona do prowadzonego śledztwa. Wyciąga wnioski, ale jego przemyślenia nie są poprzedzone wnikliwą dedukcją. W "Wykluczonej" Olga Balicka, znana z poprzedniego cyklu, również występuje jako postać drugoplanowa. Jest wzmianka o jej mężu i o życiu rodzinnym, ale w żaden sposób nie ma przypomnienia, co ją spotkało. Postać Joanny jest nakreślona naprędce. To Tymon odbiera ją jako osobę niestabilną emocjonalnie, niezrównoważoną, ale dla czytelnika nie jest to takie oczywiste.

Przy tej książce zdałam sobie sprawę, że nie lubię tematyki sekt. Chyba jestem zbyt racjonalna, by zrozumieć te całe pranie mózgu. To obniżyło efekt mojego odbioru powieści. Jednak kolejna część zapowiada się ciekawie i wróży bardziej logiczne rozwiązanie. Na co czekam.

„Co za czasy! Dziś to męż­czyź­ni są słab­szą, wraż­liw­szą płcią”