Wyjątkowi recenzja

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

„Wyjątkowi” to już trzeci tom serii Scotta Westerfelda opowiadającej o losach Tally Youngblood. W założeniu miała to być część wieńcząca trylogię, jednak potem została jeszcze wydana kontynuacja pod tytułem „Nieważcy”. Drugi tom - „Śliczni” - został zakończony w sposób, który zapowiadał niezwykle interesującą kontynuację. Ale czy tak rzeczywiście się stało?

W trzeciej części Tally należy do Nacinaczy – specjalnie stworzonej grupy do zadań specjalnych - wyjątkowych Wyjątkowych. Nie da się nie zauważyć zmian, jakie w niej zaszły – nie tylko pod względem fizycznym, ale i psychicznym. Wszystko to sprawia, że ona oraz pozostali Nacinacze czują się zdecydowanie lepsi od innych – chociaż czytelnik musi zauważyć, jak wiele im do tego brakuje. Tally, chcąc aby Zane został w końcu całkowicie uleczony i dołączył do jej grupy, decyduje się na misję, której celem jest odnalezienie i wydanie Nowego Dymu. Podobnie jak w poprzednich częściach nic nie pójdzie tak, jak zaplanowano, a Tally, mimo że Wyjątkowa, ponownie będzie miała mnóstwo wątpliwości i trudnych do podjęcia decyzji. Do tego tym razem dojdzie do o wiele bardziej tragicznych skutków niż poprzednio…

Tak jak wspomniałam wcześniej, zakończenie „Ślicznych” zapowiadało, że „Wyjątkowi” będą bardzo dobrą częścią, pełną akcji i zaskakujących wydarzeń. Nie ukrywam, że bardzo się zawiodłam. Odniosłam wręcz wrażenie, że gdyby skrócić książkę o połowę, to wiele by na tym zyskała, a nie jest to dobrze świadczący o niej wniosek.

Pierwsza część „Wyjątkowych” strasznie mi się dłużyła. Wydaje mi się, że pojawił się tam klasyczny przerost formy nad treścią. Skrupulatne opisy Wyjątkowych, zachwyty Nacinaczy nad samymi sobą i swoimi możliwościami, nagromadzenie wielu nowych pojęć – wszystko to sprawiło, że niewiele się działo, a akcja zamiast przyspieszać – zwalniała. Potem nagle (dodam, że dopiero po połowie książki) fabuła rozwinęła się. Nareszcie też zostało wyjaśnionych wiele ważnych rzeczy, które wydarzyły się podczas podróży Tally z pierwszej połowy książki, jednak niepokojące jest to, że opisy te zawarte zostały na zaledwie dwóch stronach. Brakowało mi zdecydowanie równowagi pomiędzy różnymi wątkami. Do tego wszystkiego dochodzi zakończenie – miało nieść przesłanie, nie tylko dla przyjaciół Tally, ale także dla czytelników, jednak pomimo elementu zaskoczenia i swojego rodzaju morału wyszło tylko… przegięcie.