Akuszerki recenzja

Niech się wieść niesie, że polska pisarka Sabina Jakubowska stworzyła wyjątkową i wybitną powieść o kobietach dla kobiet. Pochwała macierzyństwa i kobiecości wybrzmiewa tutaj z pełną mocą i wrażliwością, a to nie zdarza się często. To również bardzo donośny głos matek, córek, żon na przełomie XIX i XX wieku dojrzewających do pokazania swojej siły i niezależności, które dają sobie wreszcie prawo do bycia sobą, wyrażania swoich poglądów i decydowania o swoim szczęściu, które pozwalają, by wypełniła je wewnętrzna siła, które wreszcie jednoczą się i wzajemnie wspierają, choć to wszystko stanowi ogromne wyzwanie, patrząc na tę burzliwą kartę w polskiej historii. Autorka również kładzie nacisk na partnerstwo, które tak potrzebne i ważne jest w związku i które jest tak naprawdę największym wyrazem i potwierdzeniem miłości. Tutaj obraz bliskości dwojga ludzi oczekujących narodzin dziecka i wspólnie przeżywających poród został wymalowany słowami z tak niezwykłą delikatnością, świadomością i wyczuciem, że nie sposób mu się oprzeć i nie zachwycić. We mnie poruszył najczulsze struny i utwierdził w przekonaniu, że takiej wyjątkowości pragnę w literaturze i tego mi najbardziej brakuje.

„Akuszerki” to wybitne 700 stron, stanowiących zarówno portret położnictwa jak i polskiej wsi na przełomie XIX i XX wieku, który stanowi niezwykłą mieszankę swojskości, zwyczajów, niezwykłej więzi z przyrodą i jej prawami, ale również społecznych niepokojów, przewrotów, wojen, to także cenna wiedza naukowa tamtych czasów, tak ważna w pracy akuszerki i wreszcie pośród tego wszystkiego rodzi się raz po raz nowe życie, kolejne pokolenia, które budują nową rzeczywistość. Trzonem powieści jest historia Franciszki, wiejskiej akuszerki z powołania, która wzorem matki, ale jednak w przeciwieństwie do niej jako wykształcona akuszerka, poświęciła swoje życie wspieraniu kobiet w tym ważnym i trudnym momencie, jakim jest przyjście na świat dziecka. Warto zaznaczyć, że Sabina Jakubowska podczas pisania tej powieści inspirowała się zapiskami swojej prababki akuszerki, co na pewno ułatwiło jej odtworzenie klimatu tamtych czasów.

Niezwykle szczegółowa i bardzo precyzyjna kreacja bohaterów, którzy są niesamowicie wyraziści tak naprawdę każdy z nich ma charyzmę i to „coś”, a także odtworzenie pod względem językowym i historycznym obrazu wsi na przełomie XIX i XX wieku w tak pięknym i przejmującym stylu świadczy o warsztacie i klasie pisarki – Anny Jakubowskiej. Jestem zachwycona i mogłabym tak w nieskończoność zachwalać „Akuszerki”, ale wierzę, że to, co napisałam wystarczy, by Was zachęcić. Ta powieść ląduje w moim top tego roku!

Dziękuje Wydawnictwu Relacja za egzemplarz do recenzji!