Wybrańcy recenzja





Co dzieje się z bohaterami, gdy pokonają już swojego największego wroga? Szukają kolejnego? Odchodzą na emeryturę? A może desperacko próbują odnaleźć się w codzienności?

„Magia jest super i w ogóle, ale koniec końców jesteśmy tylko skórzanymi workami wypełnionymi mięsem i tyle."

Minęło dziesięć lat od pokonania Mrocznego przez piątkę wybrańców. Pozostałości po tamtych czasach wciąż są widoczne w krajobrazie, ale społeczeństwo Stanów Zjednoczonych ruszyło do przodu. Ludzie pamiętają o zabitych w wirach bliskich, ale horror ten wydaje się być już jedynie historią.
Sloane nie potrafi odnaleźć się w czasach pokoju. Najważniejszą część życia spędziła szkoląc się, by pokonać wroga, ale nikt jej nie powiedział, co ma robić później. Kobieta co noc budzi się z krzykiem przez kolejne koszmary — zwykle z Mrocznym w roli głównej — a wspomnienia nawet za dnia trudno okiełznać. Nie ma pracy, która mogłaby stać się jej pasją oraz źródłem utrzymania, a zainteresowanie świata wywołuje w niej głównie irytację. Jej życie to coś na granicy przeszłości a teraźniejszości kreowanej przez innych ludzi. Piękna, silna, a w dodatku z cudownym partnerem przy boku. W środku natomiast roztrzęsiona i pełna złości, która nie może znaleźć dla siebie ujścia.

Tyle że jedna walka może i dobiegła końca, ale Sloane czeka coś znacznie trudniejszego.

„Czuła się, jakby powietrze napierało na nią z każdej strony, ale nie wiedziała, czy to magia, czy tak po prostu jest, kiedy jest się z drugą osobą, przy której niczego się nie udaje."

Veronica Roth stworzyła intrygujący świat, który mocno wyróżnia się swoją oryginalnością. Tym razem podarowała nam bowiem alternatywne rzeczywistości w połączeniu z magią oraz technologią magiczną. Bohaterowie są po trzydziestce i każdy z nich zmaga się z demonami przeszłości. To postacie z szerokim wachlarzem wad oraz zalet. Pomysłowości i umiejętności kreowania świata czy bohaterów nie można autorce odmówić. Zdecydowanie są to największe atuty książki i dzięki nim lektura jest przyjemna. Choć powieść ma ponad pięćset stron i akcji wcale nie określiłabym jako dynamicznej, to jednak trudno się od lektury oderwać i czyta się ją bardzo szybko. Fajnym dodatkiem są wstawki z tajnymi raportami czy artykuły z gazet. Dzięki nim lepiej wchodzimy w świat, jaki powstaje na naszych oczach. Tyle że są też fragmenty podręczników i opowiadań (męczące) oraz dwa wiersze (o których pragnę zapomnieć), bez czego książka zdecydowanie mogła się obejść, a nawet — w moich oczach — mogła zyskać. Autorka zaliczyła też kilka podknięć w dialogach (bohaterowie mówili o sprawach, jakich w książce nie było) lub jakiś element świata nieprzyjemnie zgrzytał. Przez to moja ocena książki musiała spaść, ale jednocześnie historia ta ma urok. Jest czymś innym i czuję, że właśnie takich tytułów mi brakuje. Dojrzali ludzie, którzy mierzą się z sławą swojego bohaterstwa. Presja, jaką nakłada na nich środowisko. Duszące uczucie, które ogarnia człowieka, gdy ciągle jest obserwowany. Tytuł więc uważam, że udaną lekturę, choć kilka mankamentów (raczej technicznych) akurat ja odczułam aż zbyt mocno.

„Razem z Ines po pijaku ułożyły kiedyś odę do pigułek, wychwalającą ich piękne kolory, szybkie efekty i to, że działały, kiedy nic innego nie pomagało."