Wybrańcy recenzja

Veronicę Roth znam jeszcze z czasów "Niezgodnej", którą czytałem już kilka lat temu i przyznam, że w mojej świadomości pozycja ta jest mocno wybielona i wyidealizowana. Mimo tego jednak do lektury "Wybrańców" podchodziłem bez żadnych oczekiwań i to chyba dobrze.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to masa oryginalnych rzeczy, które co prawda nie są odkrywcze, ale poprzez takie nietuzinkowe niuanse i drobiazgi lektura stała się naprawdę przyjemna. Mam na myśli chociażby pokazanie głównych bohaterów, tytułowych wybrańców, jako po prostu ludzi - ze swoim kaprysami, charakterkami, kompleksami, co nie zdarza się tak często.

Oprócz tego historię Roth zaczyna sprytnie, bowiem wrzuca nas w sam środek akcji. Sami przyznajcie, że to nietypowy zabieg, który pozwolił na wprowadzenie ciekawego wątku. Chodzi mianowicie o przedstawienie wybrańców już po uratowaniu przez nich świata. Autorka przedstawiła ciekawy rys psychologiczny postaci i środowiska. Pokazała, co dzieje się z losem wybrańców, którym udało się uratować świat i odtrąbić sukces kilka lat temu. Okazuje się, że powrót do rzeczywistości jest okrutny.

Doceniam także autorkę za to, że próbuje trochę eksperymentować z formą. W "Wybrańcach" znajdują się krótkie przerywniki między rozdziałami w postaci sprawozdań z przeszłości, wycinków z gazet, wywiadów, czy nawet dosyć oryginalnych wierszy, które, jak się domyślam, wymyśliła sama Roth.

I chyba niestety to koniec plusów tej książki. Wszystko zaczęło się psuć, kiedy zacząłem czytać część trzecią. Autorka, po uprzednim przedstawieniu praw rządzących światem, popełniała notoryczne błędy logiczne. Gubiła się w zasadach, które sama wymyśliła i nie potrafiła się do nich stosować. Coś, co teoretycznie było niemożliwe, stawało się cudownie codziennością. Ta niekonsekwencja okropnie mnie kłuła.

Po złożoności dwóch poprzednich części spodziewałem się, a wręcz oczekiwałem, że Roth utrzyma wysoki poziom i zakończy książkę z wielkim przytupem. Im jednak dalej brnąłem, tym bardziej się zawodziłem. Rozumiem pewne zwroty akcji, niektóre zresztą mnie poważnie zaskakiwały, jednak patrząc całościowo zakończenie było nierealne i nie miało prawa się wydarzyć.

Zakończenie oczywiście nie zmieniło przyjemności płynącej z lektury dwóch poprzednich części, jednak znacząco obniżyło moją ocenę całości. Mam nadzieję, że drugi tom tej dylogii wypadnie lepiej, chociaż i tak jest okej.

6.5/10