Śmiechu warte, czyli z czego śmiał się PRL recenzja

Książka o rozrywce w czasach PRL-u jest trochę takim katalogiem filmów, seriali i kabaretów z tego okresu bez głębszej refleksji co było ważniejsze czy śmieszniejsze, a co mniej warte. Na przykład wśród omówionych seriali znajdujemy 'Stawkę większą niż życie' i 'Czterej pancerni i pies'. Wiadomo, że owe produkcje cieszyły się niezwykłą popularnością w czasach PRL-u, ale komediami nie były. Sporo pisze też Zawadzki o serialu milicyjnym '07 zgłoś się' z porucznikiem Borewiczem, znowu żadna to komedia. Może autor winien napisać inną książkę: 'Najpopularniejsze seriale PRL-u'?

Jeśli zaś chodzi o filmy, to bardzo dużo jest o Barei (i słusznie) i bardzo mało o 'Samych swoich' (niesłusznie). Zbyt wiele pisze za to Zawadzki o komediach nieudanych, na przykład 'Nie lubię poniedziałków'.

Pisząc o kabaretach, autor skupia się na Egidzie, Kabareciku Olgi Lipińskiej czy Starszych Panach, nie dostrzega za to Piwnicy pod Baranami czy kabaretów Jerzego Dobrowolskiego. Znowu zatem mamy do czynienia z dziwną wybiórczością.

Brakuje mi w książce wzmianki o rozrywce w radiu, a przecież pamiętam kultowe audycje satyryczne w latach 70.: 'Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy' czy '60 minut na godzinę' nadawane w Programie III Polskiego Radia, występowała tam śmietanka polskich satyryków na czele z Jackiem Fedorowiczem. Nie wspomnę już o legendarnym 'Podwieczorku przy mikrofonie', który szczyty popularności święcił w latach 60.

Ciekawe są rozważania o potyczkach artystów z cenzurą, o próbach jej oszukania. Bo wtedy wszystko było aluzją i wszystko można było interpretować jako atak na ustrój i na sąsiada za Bugiem.

Reasumując, można zarzucić książce, że jest zbyt powierzchowna, oraz że przypomina wybiórczą wyliczankę. Czepiano się też, że rzecz przypomina pracę magisterską (zdaje się, iż to prawda), oraz że autor nie żył w owych czasach (urodził się w 1982 r.). No cóż, to są w dużej części uzasadnione zarzuty. Z drugiej strony wszystkie fakty i opinie są dobrze udokumentowane, zaś autor stara się być obiektywny.

Napisane to lekko i potoczyście, czyta się fajnie, dla mnie to przede wszystkim książka wspomnieniowa, więc daję jej, trochę na wyrost, 6 gwiazdek.