Arcana recenzja

[Współpraca reklamowa z wydawnictwem Mięta]

Powroty nigdy nie są łatwe. Zwłaszcza kiedy młode lata spędziło się daleko od domu, w szkole z internatem dla dobrze urodzonych panien. Właśnie tam dorastała Arcana po śmierci rodziców.

Teraz młoda kobieta wraca do Amorte – rodzinnego majątku, którym włada jej brat seur Ajin Trionfi.

Z okazji powrotu Viscondessy urządzony zostaje wystawny bal, na który zaproszono mnóstwo gości. Smaczku imprezie dodaje fakt, że w tym czasie
miasto będzie odcięte od świata do następnego odpływu.

Niestety Arcana przywitana zostaje przez ... trupa swojego brata, a tego, jak łatwo się domyślić zupełnie się nie spodziewała.

Po zamku kręcą się goście: arystokraci, wieszczka, mag, przystojny baron, a także szef gwardii... i mnóstwo innych tajemniczych postaci.

Zabić mógł każdy, ale czy każdy miał motyw? Na szczęście goście nie mają dokąd się udać, więc łatwo będzie znaleźć sprawcę, ale czy na pewno?

„Arcana” to książka zawierająca w sobie mnóstwo motywów. A najciekawszym z nich jest ten dotyczący pętli czasu. Młoda kobieta, próbując rozwikłać zagadkę śmierci brata, wciąż przeżywa ten sam dzień, który prawie za każdym razem kończy się dla niej bardzo źle.

Czy w końcu uda jej się wyłamać ze schematu i rozwiązać zagadkę kryminalną?

Historia prowadzona jest niezwykle ciekawie, każdy rozdział prowadzi do innych rozwiązań, które z czasem trzeba będzie poukładać w całość.

Arcana to silna kobieca bohaterka, która mimo młodego wieku ma głowę na karku i potrafi działać pod presją. Jest nieustraszona.

Postaci drugoplanowe są bardzo dobrze wykreowane, wzbudzają sympatię lub niechęć czytelnika. Urozmaicają wydarzenia. Tworzą idealne tło historii.

Klimat powieści utrzymany jest w mrocznej, gotyckiej tonacji. Mamy tu do czynienia z zamkiem, arystokracją, służbą i dworskimi intrygami.

„Arcana” to książka mieszcząca się między gatunkami. Mamy tutaj wątek kryminalny, przeplatany fantastyką, a nawet delikatnie romansem. A wszystko to utrzymane jest trochę w klimacie powieści historycznej.

Książka napisana jest w bardzo przystępny, a jednocześnie trzymający w napięciu sposób.

Powieść składa się z kilku dość długich rozdziałów, a każdy z nich opisany jest kilkoma kartami „taroka”, które zwiastują zbliżające się wydarzenia.
Choć zazwyczaj nie przepadam za tak długimi rozdziałami, tutaj mają one sens. Każdy
z nich bowiem dotyczy jednej ze wspomnianych pętli czasu.

Książka Anny Szumacher trafiła mocno z mój gust czytelniczy. Wszystko się tutaj zgadzało. A rozwiązywanie zagadek razem z główną bohaterką sprawiało mi mnóstwo przyjemności.

Do ostatniego momentu trzymała mnie w napięciu i dopiero pod sam koniec domyśliłam się, kto zabił. Tuż przed wyjawieniem zagadki.

Zachęceni?