Wszystko, co widziałeś recenzja

Dokonało się. Finał historii Konrada Kroona stał się faktem. Czy będzie mi brakować bezkompromisowego gdańskiego prokuratora? Cóż... do serii mam ambiwalentny stosunek. Z jednej strony bardzo podobały mi się poszczególne historie, czwarty tom najbardziej. Są nowatorskie w oklepanym gatunku. Jednak z drugiej strony odetchnęłam, że to już koniec. Czuję ulgę i satysfakcję, że dotrwałam do końca, bo specyficzna stylistyka autora mocno mnie męczyła. W trakcie czytania czwartej i ostatniej części cyklu o Konradzie Kroonie przekonywałam samą siebie, że jeszcze trochę i na zawsze pożegnam autora.

Pomysł na fabułę jest rewelacyjny, nowatorski, dobrze przemyślany, urozmaicony o plastyczne opisy Gdańska. Bohaterowie mają indywidualne, dopracowane osobowości. Jednych można obdarzyć sympatią, inni irytują, ale wzbudzają emocje. Postać Julii to istny majstersztyk. Dziewczyna jest jak enigma. Ulotna, surrealistyczna, nieodgadniona, ascetyczna dusza, owijająca sobie mężczyzn wokół palca. Jej głos i sposób mówienia był niczym syreni śpiew dla męskiego grona bohaterów. To, co mówiła, było zagadkowe i dawało szerokie pole do interpretacji. Jednak przez książki autora bardzo ciężko było mi przebrnąć. Przy każdej robiłam sobie przerwy w czytaniu i sięgałam po inne. Historia mnie intrygowała, ale sposób przekazu, budowa powieści i forma były dla mnie ciężkostrawne. Autor wyrobił sobie własny styl, w którym tworzy literaturę. Atrybutem są drobiazgowe dialogi, które zdają mi się być zlepkiem prawniczego bełkotu z przyziemni, prymitywnymi pogadankami o niczym. Odrywają one od sedna i dezorientują. Czasem ciężko połapać się, co która postać mówi, bo brakuje odnośników, a innym razem didaskalia podczas dialogów są długie, co wpływa na płynność rozmowy. Żeby wiedzieć, o co chodzi w odpowiedzi, musiałam wracać do wcześniejszego zdania dialogu.
Innym mankamentem powieści autora jest zbytnia szczegółowość opisów.

Autor opisał też kto po kolei, z trzech samobójców, trafiał na stół sekcyjny. W jakiej kolejności wykonywane są czynności, jak wygląda człowiek od środka, jakie zapachy towarzyszą otwieraniu otrzewnej i fermentującym wnętrznościom, lub o swądzie palonej kości. Jako czytelnik wierzę, że autor ma w tym zakresie szeroką wiedzę. Jest aktywnym prokuratorem, więc zna wszystko z autopsji, ale mi ta wiedza jest zupełnie niepotrzebna.

Postanowienie, że nie przeczytam żadnej innej książki Cyryla Sone trzymała mnie mniej więcej do połowy tego tomu. Odwiodła mnie od tego zmiana, która nastąpiła. Opisy zaczęły dotyczyć znaczących miejsc, czynności, przemyśleń bohaterów, których perspektywy tworzyły tło społeczne. Dialogi przestały być płytkie, miały znaczenie dla historii, która stała się rasowym thrillerem kryminalno-psychologicznym.

Dobrowolnie sięgnęłam po ten tom, gdyż czułam wewnętrzny przymus, że skoro przeczytałam trzy części, to wypada przeczytać i finałowy. Idealnie potwierdziłam tezę z powieści:

Teraz deklaruję, że zajrzę do następnych książek spod ręki autora z nadzieją, że będą intrygujące, jak druga połowa "Wszystko, co widziałeś".