Gdy życie zsyła hipopotama recenzja

Zaintrygował mnie tytuł tej książki, ale gdy już ja wzięłam w ręce to niemal zakochałam się w samym jej wyglądzie. Błękitna i bardzo miła w dotyku okładka z różnymi wypukłościami i wytłoczeniami po prostu robi wrażenie. Aż chce się jej dotykać...
W książce "Gdy życie zsyła hipopotama" znajdziemy kilka dość zabawnych postaci a jeszcze więcej zabawnych anegdot, lecz także czasem wręcz smutnych sytuacji, nie zabraknie więc okazji do uśmiechu, lecz także do smutku. Zaznaczyłam w tej książce tam wiele cytatów, że nie jestem w stanie ich wszystkich przepisać lub przytoczyć, lecz kolorowe znaczniki pozwolą mi jeszcze wrócić do co ciekawszych fragmentów za jakiś czas.
Autorka pisze w bardzo ciekawym stylu, chociaż trzeba się przystosować do niego przez chwilę. Później czyta się bardzo przyjemnie i lekko.
"Gdy życie zsyła hipopotama" to wielopokoleniowa saga rodziny duńsko-rosyjskiej opowiedziana w bardzo niezwykły sposób, z dużą dawką emocji.
Tytułowy hipopotam miał wielki wpływ na losy tej rodziny. A w dodatku to hipopotam z polskiego ogrodu zoologicznego.
Kochający sztukę i muzykę dziadek w niecodziennych okolicznościach poznaje w Petersburgu Warinkę, w której się zakochał... Jednak nie tak łatwo było zdobyć jej serce, gdyż straciła jakiś czas temu swoja pierwszą miłość... Jednak wytrwale i cierpliwie czekał aż się doczekał. Jego ukochana przyjeżdża do Danii. Historię tej rodziny opowiada nam jego wnuczka, jedna z bliźniaczek. Esther to nieco onieśmielona (lecz z wielkimi ambicjami) malarka, jej całkowitym przeciwieństwem jest Olga, obdarzona pięknym głosem. Mają także starszą, nieco ekscentryczną siostrę Filippę, która marzy o tym, by zostać... astronautką. Ich ojciec hoduje i trenuje gołębie pocztowe, jest w tym mistrzem, matka to była stewardessa. Może trochę dziwna, ale bardzo kochająca się rodzina, którą można się aż zachwycić.

To bardzo ciepła i klimatyczna opowieść o więzach rodzinnych oraz o innych postaciach, które przewijają się przez życie tej rodziny. Naprawdę pięknie i malowniczo opowiedziana, szczera, pełna miłości. Autorka pokazuje nam, że każdy zasługuje na miłość, niezależnie od tego jakim jest dziwakiem, lub jakim wydaje się być. Bo nie zawsze wszystko jest takie, jak nam się wydaje.
Bardzo szybko bohaterzy tej książki zyskują sympatię, w sumie chciałoby się mieć tak nieco zwariowaną rodzinkę, wydają się tacy prawdziwi, realni.
Przemierzamy wraz z autorką przez te wszystkie lata a także przez wiele miast a nawet krajów. Można się całkiem zatracić w tej książce.
Szkoda, że to już koniec...
Zatem na koniec dam jeszcze jeden z cytatów:

Polecam tę książkę, gdyż warto ją przeczytać. Ja nie żałuję czasu spędzonego nad tą lekturą.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl