Złoty dom recenzja

Jest rok 1705, a Thea Brandt świętuje swoje osiemnaste urodziny w amsterdamskim domu, który dzieli z ojcem Otto, ciotką Nellą i służącą Kornelią. Dzień spędza w swoim ulubionym miejscu, teatrze, gdzie główną rolę gra jej najlepsza przyjaciółka Rebecca Bosman. Jest to również miejsce, w którym nawiązuje potajemny romans ze starszym mężczyzną Walterem Riebeeck, jednym ze scenografów.

Wciąż przerażeni wydarzeniami z przeszłości, a także ostatnim spotkaniem z miniaturzystą, Nella i Otto zostali zmuszeni do sprzedaży wielu obrazów znajdujących się w gospodarstwie domowym, aby zażegnać trudności finansowe. Nella niechętnie próbuje mieszać się z bardziej elitarnymi kręgami towarzyskimi Amsterdamu, aby poprawić pozycję rodziny, a na jednym z takich spotkań spotyka Jacoba van Loosa, młodego prawnika, którego uważa za idealnego partnera dla swojej siostrzenicy.

Jednak Thea jest zauroczona Walterem i okazuje bardzo małe zainteresowanie Jacobem, kiedy się spotykają, ku niezadowoleniu Nelli. Podczas gdy Otto pracuje nad planami przedsięwzięcia biznesowego z nowym przyjacielem Casparem Witsenem, do domu zaczynają docierać tajemnicze paczki zaadresowane do Thei. Jedna z nich zawiera doskonale wykonaną miniaturową figurkę Waltera, a inna zagrożenie, które może ją zrujnować.

Całkowicie fascynujące było odkrywanie, jak rzeczy zmieniały się wraz z upływem czasu, a w szczególności poznawanie Thei jako osoby dorosłej po jej traumatycznych narodzinach pod koniec poprzedniej książki. Klimat Złotego Domu jest bardzo podobny do tego z Miniaturzystki, tylko ze znacznie mniej warstwową i złożoną fabułą. Cała historia jest opowiedziana w trzeciej osobie, przełączając się między Nellą a Theą. Istnieje wyraźne porównanie do Nelli i tego, jaka była, gdy była w wieku Thei, a tutaj obie mają przeciwne poglądy na temat celu ich życia. Obie perspektywy są napisane w znaczący sposób i interesujące jest to, jak do końca doceniają nawzajem swoją stronę sporu.

Początkowo Thea jest przedstawiana jako dość zbuntowana i niezależna, ale także naiwna. Później okazuje się jednak, że równie desperacko pragnie zaimponować rodzinie i wyrusza w nie lada podróż, zwłaszcza po tym, jak otrzymuje pierwszą wiadomość z pogróżkami i jej życie wywraca się do góry nogami. Nie było łatwo ją polubić, ale zdecydowanie mi zaimponowała.

Starsza o osiemnaście lat Nella jest zupełnie inną postacią niż odważna i urzekająca bohaterka, którą była w Miniaturzystce. Wydawało się nawet, że w pewnych momentach zmieniała się w Marin, ale nadal współczułam jej, gdy podejmowała trudne decyzje, aby rodzina w przyszłości nie straciła dachu nad głową i społecznej pozycji.

Ogólnie rzecz biorąc, fabuła może nie jest najbardziej niezwykła, ale nadal jest to bardzo kompetentna kontynuacja, przyjemna w czytaniu i zazwyczaj bogata w szczegóły. Różnice i spory między Nellą i Theą są tym, co najbardziej napędza tę historię, a dodatkowo jest kilka mocnych momentów, które są opowiedziane ze znakomitym literackim talentem.

pannajagiellonka.pl