Historia Lisey recenzja

"Historia Lisey" długo czekała na swoją kolej na półce z książkami Kinga. Obawiałam się tej lektury ze względu na nieprzychylne opinie, które o niej przeczytałam. Nie sposób nie zgodzić się z częścią z nich - to nie jest książka, którą czyta się lekko, łatwo i przyjemnie, a zadbał o to sam King bawiąc się w słowotwórcę i mistrza zagadek. Nie jest to też książka typowo w stylu Kinga, co jego miłośnikom może nieco przeszkadzać. Jednak ma w sobie coś, co sprawia, że gdy przebrniemy przez pierwsze sto stron, nie odłożymy jej bez rozwiązania zagadki. I gdyby tak wyciąć z jej treści wszystkie "smerdolnięte bafy", potwory i "długaśniki", to okazałoby się, że mistrz grozy zafundował nam między wierszami tej powieści, piękną i wzruszającą historię romantycznej miłości do grobowej deski, a może i niekończącą się nigdy.
 
 Lisey dobiega 50-ki, dwa lata wcześniej straciła męża, który był znanym i poczytnym pisarzem. Kobieta pragnie uporządkować pracownię Scotta, by uporać się z jego śmiercią i zakończyć okres żałoby, co jest tym trudniejsze, im większe i bardziej szczere uczucie łączy małżonków za życia. Lisey stara się postępować metodycznie i nie wnikać za "fioletową zasłonę", gdzie przechowuje najbardziej straszne i tajemnicze wspomnienia związane z ukochanym. Ale te przebijają się do jej świadomości niemal mimowolnie. Gdy w grę zaczyna wchodzić realne zagrożenie ze strony szaleńca oraz choroba starszej siostry, Lisey staje przed trudnym i bolesnym zadaniem. Wybiera się w szaloną podróż do Booya Moon - miejsca, z którego wywodzą się najlepsze pisarskie pomysły Scotta, ale które staje się nieprzyjazne po zmroku, skąd mogą wypełznąć lęki, upiory i demony przeszłości.
 
 Nie wiem do końca, co sądzić o tej powieści. Jest to kawał krwawego horroru, studium procesu twórczego pisarza oraz opowieść o miłości. Dedykowana żonie Kinga, być może wzorowana na jej relacji z siostrami, o czym wspomina King w przedmowie potrafi miejscami zahipnotyzować, oczarować czytelnika. Ale z pewnością może go również znudzić, a nawet zirytować stylem, miejscami ciężkim i trudnym. Na chwilę obecną nie mogę jej zaliczyć do ulubionych, a szkoda.