Pora burzy recenzja

Są takie wydawnictwa i tacy autorzy, którzy goszcząc u mnie w domu ze swoją literaturą, zawsze mogą liczyć na kubek gorącej herbaty i domową atmosferę. Może to brzmi śmiesznie lub banalnie, ale tak właśnie to czuję. W pierwszej chwili, gdy „Pora Burzy” pojawiła się w moim domu, a ja rzuciłam się na opis niczym szczerbaty na suchary, w mojej głosie zapanowała nuta niepewności, bo przecież ja i zdarzenia historyczne mijamy się jak grzybobranie na pustyni. Z drugiej jednak strony do odważnych świat należy!

Nawet nie macie pojęcia jak bardzo moja intuicja (ta kobieca!) zawiodła mnie ogromnie! Przecież pani Kasia tworzy piękne historie – nie zależnie czy są one czysto obyczajowe czy też miłosne. Karolina, popularna pisarka pragnie przygody takiej jaką tworzy dla swoich bohaterów. O dziwo, jej marzenie zostaje spełnione dzięki Marcinowi, wnukowi Grety, który poprosił ją o pomoc w rozwikłaniu zagadki. I tak pani Redmerska wprowadza nas delikatną intonacją w historię, która może przerażać gabarytem, ale gwarantuje, że uwodzi treścią!

Cóż mogę rzec – autorka piszę sprawnie, lekko i przyjemnie. I to nie tak, że lubię panią Kasię i słodzę, to bardziej kwestia tego, że ponad 500 stron przeczytałam w dwa dni z „groszem” popołudniami, po pracy. Powieść wciąga od pierwszym stron i nie nudzi nawet jak powracamy do czasów wojny. Kolejnym atutem (oczywiście dla mnie) jest fakt, że fabuła toczy się na Dolnym Śląsku. „Pora burzy” na pewno wyróżnia się tym, że autorka ma świadomość o czym pisze i nie robi ze swojego dzieła „sztucznego” babola, oczywiście mimo fikcji literackiej. Jako, że mieszkam tu od niedawna, a w dodatku moja praca trochę opiera się na tutejszym terytorium z ogromną przyjemnością oddawałam się miejscom, w których pojawiali się nasi bohaterowie. Wspaniale jest czytać o poczynaniach Karoliny i Marcina, śledzić jak idą im poszukiwania i dopingować w uczuciu jakie między nimi się rodzi.

To spokojna powieść, mimo że powinno się ją dawkować i nie dlatego, że ma jakieś mankamenty, po prostu pokochacie bohaterów tak samo mocno jak i ja. Niejednokrotnie Was zaskoczy, pozwoli na zadumę, odda Was w nurt opowieści, której nie chce się kończyć. Ponownie mogę powiedzieć (napisać) – czytajcie! Na prawdę warto!