Dziewczyna z konbini recenzja

Keiko, ekspedientka idealna, jest zadowolona. Lubi swoje spokojne, poukładane przez jasny cel i podręcznik życie. Życie, które coraz częściej jest roztrząsane, przeglądane, oceniane, obmacywane i badane przez bardziej lub mniej zatroskane otoczenie. Gdy Keiko poznaje incelowatego Shirahę, dostrzega w relacji z nim szansę na "naprawienie się".

Keiko to racjonalna, nastawiona na jak najszybsze dotarcie od punktu A do B bohaterka. Język powieści - prosty, jasny, na temat - idealnie współgra z jej charakterem. Ten zwyczajny świat (ograniczający się głównie do wnętrza sieciówkowego spożywczaka) ubarwiony nietypowym spojrzeniem i bystrymi obserwacjami jest główną zaletą historii. Kto by przypuszczał, że czytanie o promocjach na desery i szukaniu pracowników dorywczych może być takie ciekawe? W tej spokojnej narracji tym bardziej wybrzmiewają wszelkie drobne, ale rzucając się w oczy niepokoje.

"Dziewczyna z konbini" to jednak przede wszystkim komentarz o społeczeństwie nieumiejącym radzić sobie z nieszkodliwą dziwacznością, myśleniem stadnym, zafiksowaniu na z góry narzuconych oczekiwaniach, choćby trzeba było w nie wciskać na siłę siebie i innych. Keiko, jak najbardziej jesteś człowiekiem, niezwykłym, bystrym, pracowitym. Dlaczego inni nie potrafią tego dostrzec? Dlaczego system nie chce przyznać, że w wielu rzeczach jesteś świetna? Dlaczego nie mogą dostrzec, że tak naprawdę wszystko jest okej?

[Recenzja została po raz pierwszy (06.05.2019) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]