Zenith recenzja

Zenith to książka, która nie jednego czytelnika zachwyci swoją kosmiczną okładką. W środku jest równie pięknie wydana. Zawsze zawracam uwagę na takie drobnostki i lubię, gdy wydawnictwa przykładają się do takich szczegółów. Cieszy to oko.

Większość zna Andromę Racellę jako Krwawą Baronową, potężną najemniczkę, która dąży po trupach do celu, a jej bezlitosne poczynania rozciągają się na całą Galaktykę Mirabel. Ale dla załogi swojego statku jest po prostu Andi – ich przyjaciółką i nieustraszoną przywódczynią kosmicznych piratów. Kiedy kolejna rutynowa misja nie przebiega zgodnie z planem, wszyscy trafiają w ręce okrutnego łowcy nagród.

Andi, zmuszona do udziału w niebezpiecznej misji, stawia czoła mrocznemu władcy owładniętemu żądzą zemsty. Załoga Marudera staje przed trudnym wyborem – albo przywrócą porządek w galaktyce, albo rozpoczną wojnę. Gdy statek rusza w stronę nieznanego, pewne jest tylko to, że już nikomu nie mogą ufać.

Zenith rozpoczyna serię Androma, która zabiera nas w kosmiczną przygodę. Było to moje pierwsze spotkanie z autorkami, a książkę już od jakiegoś czasu miałam na liście do przeczytania. Powieść promuje Sarah J. Maas (tej autorki przeczytałam tylko najnowszą książkę – Dom ziemi i krwi), która pisze o niej „porywająca galaktyczna przygoda”. Czy rzeczywiście tak było? I tak i nie. Bardzo lubię książki z motywem kosmosu, które rozgrywają się w różnych galaktykach. Zenith to nie tylko lektura młodzieżowa, ale i dobre science fiction.

Mam jednak do niej kilka zastrzeżeń. Są momenty, kiedy akcja pędzi niczym rollercoaster i wtedy trudno się od niej oderwać, ale mamy także sporo takich chwil, gdzie historia ciągnie się i jest bardzo monotonna, przez co może nudzić. Zenith to barwna paleta postaci – każda jest na swój sposób oryginalna, ma przeszłość, ale mnie i tak najbardziej spodobała się Królowa Nor (protagonista). Trochę denerwowały mnie dziewczyny z załogi Andromy, które wiecznie myślały tylko o tym, aby dobrze się ubrać. Historię możemy śledzić z perspektywy aż sześciu osób (!), dzięki czemu, jeśli jeden wątek nie bardzo nam się podoba, to może inne nas zainteresują. Bohaterowie sporo czasu poświęcają na przemyślenia odnośnie do swojej przeszłości i... użalanie się nad sobą.

Z początku obawiałam się trochę grubości tej książki. Czy na pewno Sasha Alsberg i Lindsay Cummings zdołają zaciekawić czytelnika przez ponad 600 stron? I tak i nie. Wspomniałam już wcześniej o momentach, które spowalniały akcję i gdyby kilka z nich wyciąć historia na pewno byłaby bardziej dynamiczna. Zaczynając czytać Zenith, liczyłam na coś w stylu „Strażników Galaktyki” Marvela na papierze. Historia ma potencjał, ale wydaje mi się, że nie został on w pełni wykorzystany. Autorki stworzyły ciekawy świat, który jeszcze nie do końca dopracowały i mam nadzieję, że w kolejnych tomach dowiemy się o nim czegoś więcej. Mapka na początku książki wiele ułatwia.
Zenith to książka, która nie jednego czytelnika zachwyci swoją kosmiczną okładką. W środku jest równie pięknie wydana. Zawsze zawracam uwagę na takie drobnostki i lubię, gdy wydawnictwa przykładają się do takich szczegółów. Cieszy to oko.

Większość zna Andromę Racellę jako Krwawą Baronową, potężną najemniczkę, która dąży po trupach do celu, a jej bezlitosne poczynania rozciągają się na całą Galaktykę Mirabel. Ale dla załogi swojego statku jest po prostu Andi – ich przyjaciółką i nieustraszoną przywódczynią kosmicznych piratów. Kiedy kolejna rutynowa misja nie przebiega zgodnie z planem, wszyscy trafiają w ręce okrutnego łowcy nagród.

Andi, zmuszona do udziału w niebezpiecznej misji, stawia czoła mrocznemu władcy owładniętemu żądzą zemsty. Załoga Marudera staje przed trudnym wyborem – albo przywrócą porządek w galaktyce, albo rozpoczną wojnę. Gdy statek rusza w stronę nieznanego, pewne jest tylko to, że już nikomu nie mogą ufać.

Zenith rozpoczyna serię Androma, która zabiera nas w kosmiczną przygodę. Było to moje pierwsze spotkanie z autorkami, a książkę już od jakiegoś czasu miałam na liście do przeczytania. Powieść promuje Sarah J. Maas (tej autorki przeczytałam tylko najnowszą książkę – Dom ziemi i krwi), która pisze o niej „porywająca galaktyczna przygoda”. Czy rzeczywiście tak było? I tak i nie. Bardzo lubię książki z motywem kosmosu, które rozgrywają się w różnych galaktykach. Zenith to nie tylko lektura młodzieżowa, ale i dobre science fiction.

Mam jednak do niej kilka zastrzeżeń. Są momenty, kiedy akcja pędzi niczym rollercoaster i wtedy trudno się od niej oderwać, ale mamy także sporo takich chwil, gdzie historia ciągnie się i jest bardzo monotonna, przez co może nudzić. Zenith to barwna paleta postaci – każda jest na swój sposób oryginalna, ma przeszłość, ale mnie i tak najbardziej spodobała się Królowa Nor (protagonista). Trochę denerwowały mnie dziewczyny z załogi Andromy, które wiecznie myślały tylko o tym, aby dobrze się ubrać. Historię możemy śledzić z perspektywy aż sześciu osób (!), dzięki czemu, jeśli jeden wątek nie bardzo nam się podoba, to może inne nas zainteresują. Bohaterowie sporo czasu poświęcają na przemyślenia odnośnie do swojej przeszłości i... użalanie się nad sobą.

Z początku obawiałam się trochę grubości tej książki. Czy na pewno Sasha Alsberg i Lindsay Cummings zdołają zaciekawić czytelnika przez ponad 600 stron? I tak i nie. Wspomniałam już wcześniej o momentach, które spowalniały akcję i gdyby kilka z nich wyciąć historia na pewno byłaby bardziej dynamiczna. Zaczynając czytać Zenith, liczyłam na coś w stylu „Strażników Galaktyki” Marvela na papierze. Historia ma potencjał, ale wydaje mi się, że nie został on w pełni wykorzystany. Autorki stworzyły ciekawy świat, który jeszcze nie do końca dopracowały i mam nadzieję, że w kolejnych tomach dowiemy się o nim czegoś więcej. Mapka na początku książki wiele ułatwia.