Wojna jest kobietą recenzja

„Wojna jest kobietą”

„Nasuwa się myśl, że to, co wydarzyło się w ich życiu osiemdziesiąt lat temu, było tak złe i tragiczne, iż nawet po tak długim czasie jest ledwie zabliźnioną raną. Ludzie, którzy przeżyli wojnę, musieli uporać się z traumami sami. Nie mieli pomocy psychologów czy psychiatrów. Wojna się skończyła, a oni musieli żyć dalej, z bolesnymi doświadczeniami, poranionymi duszami i wspomnieniami do końca życia”.

Powstaje coraz to więcej reportaży związanych z wojną. Można poczytać naprawdę dużo wywiadów z ludźmi, którzy przeżyli wojnę, można przy tym zapłakać i współczuć. Za każdym razem pojawia się niedowierzanie, że jak to człowiek człowiekowi mógł zrobić takie straszliwe rzeczy. I kiedy już taka znajomość wojny jest wręcz wszechobecna, to czy nie powinna ona być przestrogą, żeby nigdy więcej do czegoś takiego nie dopuścić? Pomyśleć, że nadal istnieją bestie, które z własnych, beznadziejnych pobudek, tę wojnę wywołają…

„Wojna jest kobietą” jest właśnie takim reportażem, ale od strony kobiet. Nigdy nie zwracałam uwagi, czytając podobne książki, że prawie zawsze jest to opowieść o mężczyznach. Ta lektura jest moją pierwszą, gdzie to kobiety opowiadają o swoim życiu w czasie wojny. Zaczynamy od pamiętnika babci autorki, który wywołuje wiele emocji u czytelnika, i przy tym dodatkowo zachęca do kontynuowania lektury. Udało mi się i wzruszyć i zapłakać. Później mamy trochę słów od samej autorki, która jeszcze trochę przypomina, jak to wtedy wszystko działało i na końcu przechodzimy do opowieści trzydziestu dziewięciu kobiet, które przeżyły wojnę. Każda z opowieści coś w sobie ma. Niektóre są co prawda opowiedziane bardzo skromnie, ale mimo to, da się wyczuć w nich różne emocje. Moim zdaniem było tych opowieści troszeczkę za dużo, sama poszłabym bardziej, żeby te niektóre bardziej rozwinąć, ale rozumiem autorkę, że chciała zamieścić w książce każdą z nich. W środku są zdjęcia owych kobiet i to też daje takie poczucie jeszcze ich większego poznania. Niektóre historie ukazywały w miarę pozytywne wydarzenia, a niektóre były bardzo smutne. To też jest coś innego, bo przeważnie wszystko jest ukazywane wyłącznie w złych barwach, co oczywiście też jest zrozumiałe. To po prostu nie powinno się wydarzyć.

Uważam, że książka Moniki Fibic jest świetną lekturą, która ukazuje też te inne, równie ważne rzeczy. Zachęcam każdego do przeczytania i dalszego polecania, bo to coś, o czym wszyscy powinni wiedzieć. Szkoda tylko, że niektóre opowieści nie były bardziej rozwinięte. Doceniam autorkę za poświęcenie czasu i przeprowadzenie rozmów z tymi kobietami. 7/10