Dzieci żółtej gwiazdy recenzja

Nie będę Was pytała czy znacie twórczość autora, bo chyba każdy słyszał o jego „Kołysance z Auschwitz”. Zapytam Was za to czy czytaliście już „Dzieci żółtej gwiazdy”? A może macie ją dopiero w planach?
Jest sierpień 1942 roku. Jakob i Moise Stein przebywają u ciotki w Paryżu, którym znajduje się pod nazistowską okupacją. Chłopcy są braćmi a ich rodzice, para znanych dramaturgów, postanowili znaleźć bezpieczne miejsce dla rodziny. Stąd decyzja o pozostawieniu Jakoba i Moisea pod opieką ciotki. Jednak obława krzyżuje ich plany. Żandarmi francuscy, kierowani przez nazistów aresztują chłopców i zabierają ich do Velodrome d’Hiver, miejsca gdzie przytrzymuje się tysiące francuskich Żydów. Chłopcy wiedzą, że aby przeżyć muszą uciec i odnaleźć rodziców. Listy z południowej Francji są ich jedynym śladem. Podczas swojej wędrówki spotykają wielu życzliwych ludzi, którzy są gotowi aby ich ochronić. Niektórzy z nich zapłacą za to najwyższą cenę.
Na początku warto zaznaczyć, że fabuła „Dzieci żółtej gwiazdy” jest fikcją literacką opartą na prawdziwych wydarzeniach. Chociaż fikcji znajdziecie tutaj trochę więcej. Czasami odnosiłam wrażenie, że autor mocno puścił wodzę swojej wyobraźni. Nie będę jednak oceniać tej książki pod względem faktów historycznych, bo historyk ze mnie żaden. Zostawię to tym, co się na tym znają. Dla mnie była to bardzo nierówna książka. Momentami akcja szła bardzo szybko, bez zastanowienia, a cała historia była dość płaska. Z drugiej strony były momenty, które chwytały za serce i wycisnęły ze mnie niejedną łzę, chociaż ja bardzo rzadko wzruszam się na książkach. Widzę również pewną niekonsekwencję w zachowaniu głównych bohaterów. Raz chłopcy zachowują się jak dorośli, którzy już wiele przeżyli, by nagle zachować się jak dzieci. Bo przecież nimi są. Zdecydowanie wolałabym by autor zdecydował się na jedną z wizji ich zachowania. Może to by ujednoliciło tę książkę, chociaż w pewnym stopniu.Autor pisze w sposób przystępny i lekki. I to dla mnie duży plus. Niestety w moim odczuciu książce brakuje tego czegoś. Jakiś głębszych, prawdziwszych emocji, tego klimatu i walki o swoje życie. Niech Was nie zrazi moja opinia o tej książce. Nie patrzcie na nią jak na dzieło historyczne, ale jak na fikcję literacką. Wtedy otrzymacie lekką, dobrze napisaną opowieść o dwójce dzieci w okupowanej Francji. Nie popełniajcie mojego błędu i nie liczcie na mocną, wstrząsającą opowieść opartą na prawdziwych wydarzeniach historycznych, a nie zawiedziecie się i miło spędzicie czas z książką.