Gra w kości recenzja

Nie byłam pod wrażeniem „Hardej”, jednak ta książka przyjemnie mnie zaskoczyła. Współpraca autorki z historykami dała ciekawą książkę umieszczoną w realiach średniowiecza. Historia dwóch władców średniowiecznych Cesarza Ottona III i Księcia Bolesława, to historia dwóch wielkich polityków i strategów. Pokazuje jak każdą zaistniałą sytuację wykorzystać na własną korzyść i korzyść dla swojego kraju. Tą sytuacją była męczeńska śmierć św. Wojciecha. Dzięki niej, ale też odpowiednim zabiegom polityków i duchownych oczy Europy, a przede wszystkim oczy Ottona III zwróciły się na królestwo gdzieś daleko na zachodzie, rządzone przez Księcia Bolesława. Doprowadza to do ich spotkania w roku 1000 w Gnieźnie. Książę Bolesław zagra o wszystko i wszystko postawi na jedną kartę. Może dla losów Europy nie będzie to najważniejsze wydarzenie, natomiast dla losów księstwa Slavini będzie to milowy krok w stronę własnego państwa i królestwa niezależnego od okolicznych władców. Każdy z uczestników na tej śmierci pragnie coś ugrać dla siebie. Akcja jest prowadzona dwutorowo, raz przebywamy na dworze Ottona III, a raz na dworze Bolesława. Mamy też obraz dwóch rodzajów polityki, tej mniejszej skoncentrowanej na własnym państwie i jego miejscu w Europie i tej wielkiej, która pragnie zmienić oblicze całej Europy. Jednak i jedna i druga posługuje się podobnymi środkami: wywiadami, manipulacją informacją, zabiegami politycznymi i prezentacją siebie. Raczej nazwałabym to rozgrywką szachową, gdyż mało co pozostawia się przypadkowi jak w grze w kości. Dzięki tej powieści poznajemy dwie tak różne od siebie osobowości, Ottona III i Księcia Bolesława. Każda z nich na kartach tej powieści jest pełnokrwistą postacią targaną różnymi emocjami. Otto III, dwudziestoletni władca, ale już od trzeciego roku życia na tronie. Tronu tego nie musiał zdobywać, wręcz został mu on narzucony, bez możliwości wyboru. Jednak dopiero teraz zaczyna wdrażać w życie swe plany i marzenia dotyczące Europy. Człowiek głębokiej wiary i bardzo pobożny, który stara się pogodzić sprawy tego świata i sprawy Boskie. Po drugiej stronie mamy trzydziestoletniego Bolesława, człowieka twardo stąpającego po ziemi, kochającego życie, pragnącego zdobyć koronę i stać się władcą niezależnym od otaczających go książąt. Ciekawe jest zestawienie tych dwóch tak różnych ludzi, którzy jednak znajdują nić porozumienia i nawzajem się cenią. Powieść historyczna nie jest literaturą faktu. Opierając się na faktach historycznych, starając się być wierna realiom epoki snuje własną wizję wydarzeń. Ta wizja do mnie przemówiła, z jednej strony historyczna, ale z drugiej bardzo współczesna. Przez ostatnie dziesięciolecia powieść historyczna była jakby zapomniana, a więc z przyjemnością po nią sięgnęłam. Wysłuchałam ją w wykonaniu Roberta Jarocińskiego.