Wiwat małżeństwo recenzja

Wszystko w biografii Ody krzyczało, że jest to autor dla mnie obowiązkowo do poznania. Nie przejmował się zasadami ujednolicenia języka i w swoich tekstach wkładał w usta bohaterów dialekty. Nie lubił się z cenzurą, więc zamiast pisać o wojennej rzeczywistości, skupiał się na przeszłości. Należał do tak zwanych bu­ra­iha, dekadentów, razem z Osamu Dazai. Niszczył się alkoholem i narkotykami. Krytykował tokijskie wyznaczniki „czy­stej li­te­ra­tu­ry“. Był buntownikiem swoich czasów i miał pomysł na to, jak jego sztuka ma wyglądać, na co nic ani nikt nie mogło wpłynąć.

„Wiwat małżeństwo“ to jego najbardziej znany tekst. Stworzył w nim bohaterów, którzy tkwią w toksycznej relacji, jaka powoduje tylko niezadowolenie i straty. Ryūkichi to archetyp frywolnego syna, który ucieka w cielesność. Wolny jest od japońskiej propagandy swoich czasów (pierwsza połowa dwudziestego wieku), a jednocześnie jego sylwetka jest wyrazem (nieświadomego) buntu przeciwko powściągliwemu życiu, czyli postawy do jakiej państwo chciało wcisnąć na siłę obywateli. Chōko to natomiast jego przeciwieństwo. Kobieta ciężko pracuje, ciągle ma kolejne pomysły na wzbogacenie, a gdyby nie Ryūkichi mogłaby wieść dostatnie życie, ale najwyraźniej kocha mężczyznę na tyle, że wybacza mu zdrady, zniknięcia, oszustwa i ubywające oszczędności. Bywa brutalna, nie ma w sobie zrozumienia dla stanów emocjonalnych partnera, ale troszczy się o niego i daje sobą manipulować. Oby dwoje do pewnego stopnia odrzucają od siebie, a jednocześnie są interesującym przykładem upadających, rozsypujących się jednostek, które nie potrafią dosięgnąć stabilność.

Niekoniecznie podobał mi się ten tekst, ale doceniam jego wartość kulturową. Dopełnia luki, jakie mam w literaturze japońskiej oraz historii państwa, a to wartość sama w sobie. Trudno też mi nie docenić mechanizmów, jakie Oda uchwycił, subtelności niezdrowych relacji, zamglonego portretu społeczeństwa. Brakło mi języka, którego mogłabym polubić, ale nie sprawiło to, że tekst był zły. Po prostu okazał się mało „mój“.

A poza tym. Lubię estetyczne wydania Tajfunów Mini i lubię wstępy, jakie wydawnictwo zawsze zamieszcza, a które mają wprowadzić czytelnika w realia autora oraz bohaterów. Dopiero z nimi z tekstu da się wydobyć wiele.


przekł. Agniesz­ka Sto­jek