Wieczne igrzysko. Imię duszy recenzja

Już na samym początku zostajemy wrzuceni w wartką akcję. kanonicy, wyszkolone do walki specjalne oddziały bojowe z ramienia Kościoła, wchodzą w szranki z piekielnikami, żołnierzami piekieł. Żeby było ciekawiej, upiory pochodzą z różnych epok. Możemy spotkać i samurajów, i tych, którzy potrafią posługiwać się bronią palną. Standardowo są postrzegane jako bezmyślne kukły, do momentu, gdy na Morawach potrafią współpracować jak prawdziwa armia, co napawa kanoników przerażeniem. Trzeba przyznać, że to bardzo ciekawe i oryginalne.



Autorowi nie można odebrać zmysłu do pisania scen batalistycznych, ponieważ te wypadają fantastycznie. Mają odpowiednią dynamikę i rozmach, a w trakcie lektury czułam się tak, jak bym sama znajdowała się na polu bitwy. Napięcie i poczucie zaszczucia w trakcie tych scen towarzyszy czytelnikowi niemalże na każdym kroku. Kanonicy walczą z upiorami za pomocą błogosławieństwa i broni palnej, wyposażonej w gruncie rzeczy w zwyczajne naboje. Może to już moje przyzwyczajenie, że demony poskramiają tylko srebrne pociski albo woda święcona, ale nie do końca kupuję to, że takiego piekielnika może załatwić zwykła kula. No chyba że błogosławieństwo załatwia sprawę, to niech i tak będzie.


Roksana jest kluczową i jedną z ciekawszych postaci w fabule. Ma bardzo silną osobowość i charakter, skłonna jest do wielu poświęceń, a drużynę kanoników traktuje jak swoją rodzinę. Raz po raz śni jej się koszmar, który im bliżej bram piekła, tym staje się coraz bardziej realny. Dziewczyna balansuje na granicy jawy i snu. Przez swoją niesubordynację zostaje skazana na ostracyzm ze strony kolegów z drużyny, na wsparcie może liczyć jedynie ze strony Haify, z którą łączyły ją niegdyś bardzo bliskie stosunki. Staje się ofiarą manipulacji członków stojących na czele Kapituły, mających oczywiście za najważniejsze tylko i wyłącznie „dobro” instytucji i ochronę ludzi przed zgubnymi mocami piekieł. Przykro się na to patrzy, ale czyż nie takimi właśnie podłymi prawami rządzi się jakakolwiek polityka, w pogardzie mając życie maluczkich? Moim zdaniem autor bardzo dobrze oddał działające w niej mechanizmy.



Książka napisana jest lekkim językiem i czytało się ją z przyjemnością. Pomimo zwolnienia tempa akcji w środkowej części powieści, z ciekawością pochłaniałam kolejne strony. Liczę, że w kolejnym tomie będzie więcej akcji i walki. I ciekawi mnie, jak rozwinie się wątek Roksany, do której bardzo się przywiązałam. W moim odczuciu może to nie horror, ale na pewno kawał dobrze napisanej fantastyki. Polecam i czekam na więcej!