Zaśnij, diabeł patrzy recenzja

Czy śmierć Sary Larsz i dawna historia Diabła z Czarciej Huty - ofiary sąsiedzkiego samosądu - są ze sobą powiązane? Odpowiedzi szuka Nikodem Rand - zblazowany, znudzony i trochę nieokrzesany pisarz-celebryta, szukający inspiracji, by jego gwiazda zabłysła na nowo.

Cyryl Sone stworzył kolejny nieszablonowy i niemieszczący się w ramach gatunku kryminał.
Lejtmotywem powieści uczynił NIE-SPOKÓJ. Skazę, którą naznaczeni są mieszkańcy Dunli - miasteczka na Kaszubach, w którym zamieszkał Diabeł.

Ta powieść to właśnie taki nie-spokój. Burzliwa, niegrzeczna i psychodeliczna, pokręcona, niedomówiona w każdym zdaniu. Balansująca na cienkiej granicy równowagi psychicznej, spychająca w mrok, wprost w objęcia diabła. Przyciągająca duszącą atmosferą małomiasteczkowych układów, zależności i skrywanych sekretów.

Jak zwykle w powieściach Cyryla między nonszalanckimi dialogami wyjętymi żywcem z ulicznej nowomowy kryją się piękne, pełne literackości zdania, głębokie przemyślenia i poetyckie opisy. Bardzo to do mnie przemawia... ta dwoistość stylu, lekki, często niedbały, a nawet wulgarny język i niespotykana nigdzie indziej narracja. Uwielbiam też ten pozorny chaos fabularny, wrażenie, że nic do siebie nie pasuje, że się nie klei, a jednak perfekcyjnie się ze sobą zazębia.

Muszę wspomnieć o Nikodemie, bo autor ma niebywały talent do tworzenia rozchwianych bohaterów. Niko, choć zupełnie inny od Konrada, to w pewnych cechach jednak podobny. Odklejony idealista, niespokojny duch, brawurowy, ale nieustępliwy, ciągle szukający celu, biegnący za miłością. Marzyciel.

Myślałam, że szybciej to przeczytam… ale po pierwsze, to powieść, z której nie wystarczy zjeść lukier, lecz należy się nią delektować, bo jest „jak wielowarstwowe ciasto”, a po drugie… no cóż… zasnęłam, bo diabeł patrzył.

Do następnego…