Nadbagaż, czyli opowieści podróżne recenzja

Czy zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się w głowie człowieka, który spędza życie pomiędzy różnymi lotniskami, hotelami i dziwnymi miejscami, których nazwy nigdy nie jesteście w stanie wymówić? Michał Rusinek, były sekretarz Wisławy Szymborskiej i autor książek, w „Nadbagażu” zabiera nas w podróż, która nie tylko odbywa się w przestrzeni, ale przede wszystkim – w wyobraźni. To opowieści o miejscach, ludziach, ale także o tym, jak podróże kształtują naszą rzeczywistość i – przede wszystkim – naszą tożsamość.

Zdecydowana większość z nas kojarzy podróże z nudnymi odprawami na lotniskach, opóźnieniami i walizkami, które nigdy nie chcą współpracować. Rusinek jednak potrafi z każdej podróży wydobyć coś magicznego – choć niekoniecznie romantycznego. W jego książce znajdziemy anegdoty z życia, które mogłyby być równie dobrze inspiracją do dobrego stand-upu. Podróżowanie staje się nie tylko fizycznym przemieszczeniem, ale także swoistą podróżą w głąb siebie. Rusinek traktuje każdą chwilę w drodze jako pretekst do głębszej refleksji, ale z typowym dla siebie poczuciem humoru, które sprawia, że nawet najbardziej nieudane wyprawy nabierają absurdalnego uroku.

Opowieści w „Nadbagażu” to prawdziwa mieszanka gatunków – od zabawnych, przez ironiczne, aż po te, które wymagają od czytelnika momentu ciszy i przemyślenia. Rusinek nie stroni od pokazania, jak łatwo z zagubionego turysty stać się zagubionym człowiekiem w świecie, który zmienia się szybciej niż kolejna zmiana gate’u na lotnisku. Jak sam pisze:

Michał Rusinek w „Nadbagażu” zamieszcza liczne zabawne i refleksyjne opowieści, które dotyczą zarówno jego osobistych doświadczeń z podróży, jak i obserwacji z życia innych ludzi. Jeśli szukacie książki, która rozbawi, ale także da do myślenia o absurdach współczesnego świata, „Nadbagaż” jest doskonałym wyborem.