Wiosna zaginionych recenzja

W 1963 roku grupa studentów wyruszyła w Tatry. Wśród nich był Romek, brat naszej głównej bohaterki. To właśnie wtedy po raz ostatni Krystyna widziała swojego brata. Troje jej uczestników odnaleziono martwych, a Romek zaginął bez jakiegokolwiek śladu. Wrócił tylko Jacek. Minęło ponad pięćdziesiąt lat, a tajemnica wydarzeń w górach nadal pozostaje nieodkryta. Szansą jest ponowne spotkanie Jacka i to całkiem niedaleko mieszkania Krystyny. Cel jest prosty- jako emerytowana policjantka, nasza bohaterka wie, jak zostać niezauważoną i nie pozostawić po sobie żadnych śladów. Szczególnie gdy chęć poznania prawdy oraz uczucie zemsty, są na tyle silny, że nie cofnie się ona przed niczym. Wszakże idzie do Jacka z nożem w plecaku, a to już coś oznacza. Niestety, ktoś ją uprzedził- Jacek zostaje zamordowany, a sekrety zabrał za sobą do grobu. Krystynie, nie pozostaje nic innego, jak rozpocząć prywatne śledztwo. I tutaj pojawiają się kłopoty: jej wnuczka może mieć coś wspólnego ze śmiercią Jacka.



„Wiosna zaginionych” Anny Kańtoch to pierwszy tom cyklu o Krystynie Lesińskiej, który od samego początku przypadł mi do gustu. Największą jego zaletą jest główna bohaterka. To emerytowana policjantka, w podeszłym wieku- ambitna, bystra i umiejąca rozmawiać z ludźmi. Jest bardzo opanowana, dzięki czemu wszystko dokładnie analizuje. Nie jest zadufana sobie, przemądrzała, zna swoje mocne i słabe strony. I co najważniejsze, zdaje sobie sprawę, że nawaliła jako matka, dawniej i teraz. Jednak dla wnucząt stara się być najlepszą babcią, jaką mają. Trochę mnie dziwi fakt, że tak bez żadnych zastrzeżeń dostaje informacje na temat śledztwa od danych kolegów z pracy. I nikt nie widzi przeciwwskazań, nawet korzystają z jej pomocy.
Fabuła wypada bardzo ciekawie i intrygująco. Mamy tutaj tajemnice z przeszłości, które pragną ujrzeć światło dzienne, jednak to wymaga sporo czasu. Te sekrety nie pozwalają żyć spokoju naszym bohaterom- Krystynie i Jackowi oraz ich rodzinom. Tylko czy ich poznanie ukoi dusze pozostałym? Czy nie wzbudzi to jeszcze więcej negatywnych emocji? Mam nadzieję, że w kolejnych częściach odnajdziemy prawdę.
Kolejny plus za to, iż autorka nie podaje gotowych rozwiązań sprawy, tutaj policjanci muszę się mocno napracować, by rozwikłać to dochodzenie. Pełno jest podejrzanych, motywów, wskazówek, ślepych zaułków, dzięki czemu całość staje się bardzo zawiła i nieobliczalna. A e jej rozwiązaniu przydaje się intuicja i przeczucie starego dobrego gliniarza. W całej tej historii tylko zakończenie mi nie pasuje. Jest przekombinowane, a z drugiej strony jakby napisane na siłę. Ono znacznie odbiega od reszty.

Całość prezentuje się świetnie, aż nie można się oderwać od tej lektury. Ona wciąga, pochłania i zaskakuje. Mocne, choć dla mnie przesadzone zakończenie, może wprowadzić pewien chaos, ale mam nadzieję, że kolejnych tomach wiele rzeczy się wyjaśni. Ja na pewno zamierzam zapoznać się z nimi i to jak najszybciej.