Winni jesteśmy wszyscy recenzja

„Winni jesteśmy wszyscy” to powieść imadło. Pierwsze akapity zaciskają Cię w emocjach wydarzeń. Kolejne potęgują siłę nacisku, sprawdzając ile wytrzymasz. Finał zaś nie jest uczuciem ulgi, lecz przejmującego bólu, będącego niczym pieczęć, odciśnięta przez szczęki imadła na Twoim ciele.

Wyobraź sobie, że jest piątkowe popołudnie i pracujesz w biurze nad ostatnim raportem, który dzieli Cię od upragnionego weekendu. Stukanie w klawisze przerywa Ci była dziewczyna, ostentacyjnie wkraczając do Twojego gabinetu. Zanim zdążysz cokolwiek od niej usłyszeć pada strzał, który rani ją i Ciebie. Napastnik, którego kilka chwil temu wpuściłeś do biura po przysłudze, popełnia samobójstwo na oczach Twoich współpracowników. Dokładnie ten ciąg wydarzeń spotkał Konrada Łazara, pracownika firmy Safe House, zajmującej się białym wywiadem. Pół roku później jego prywatne śledztwo nabiera tempa za sprawą odkrycia, którego dokonuje. Z pomocą przychodzi mu policjantka Izabela Mann, która do tej pory gnębiła go w oficjalnym, właśnie zakończonym, śledztwie.

To tyle, co mogę napisać Wam o fabule. Wszystko inne byłoby skazane na spoiler, albowiem Autor już nie serwuje twista, ale tańczy rasowy breakdance na stronach powieści, przez co recenzent musi ważyć każde słowo.

„WJW” to majstersztyk, prawdziwa petarda, która w pełni angażuje uwagę czytelnika. Czytałem ją przełączając się z trybu papierowego w audio, byle nie tracić cennych minut. Bohaterowie są przemyślani, dopracowani i bardzo realni. Każda postać, którą Autor wprowadził na karty powieści, odegrała w niej ważną rolę. Akcja książki jest wzorcowa jeśli chodzi o dynamikę, poszlaki, tajemnice i oczywiście zwroty w biegu wydarzeń. Zapomnij już na starcie, że odgadniesz finał – to niewykonalne! Tak, wiem – piszę tak specjalnie, żebyś kupił/a książkę - ku chwale Autora.

Dziękuję Bartoszuza wątek obrazu nas samych, widocznego w social media. Zawodowo się nim Drogi Imienniku posłużyłeś – jednocześnie bawiąc mnie swoim szkiełkiem i okiem (ss. 124-126), a przy tym przypominając o zagrożeniach, kiedy odkrywamy się innym jak na dłoni.