Wilczy miot recenzja

Do przeczytania "Wilczego Miotu" zachęca nas wiele rzeczy - całkiem niezły opis, rekomendacja Fantastyki i jak najbardziej pozytywna opinia innego pisarza. Co prawda okładka pozostawia wiele do życzenia, ale w końcu nie ocenia się książki po okładce. Co otrzymujemy w zamian?...



17-letnia Lilia od dzieciństwa jest uczona tego, że ma zabijać, być bezwzględna i bezlitosna. Takie nauki wpajali jej członkowie zakonu krzyżackiego, bowiem akcja powieści dzieje się w 13 wieku. Dziewczyna zamordowała wielu Prusów. Jak jej się to udało? Jest ona jedyną istotą z wilczego miotu, która przeżyła. Reszta jej rodzeństwa zmarła podczas treningów, na polu bitwy bądź też z powodu często wymierzanych kar. Wilczy miot jest to określenie pół ludzi zdolnych do przemiany w wilka. W wilczej postaci są oni praktycznie niezniszczalni (jedynym zagrożeniem jest srebro) i bardzo brutalni.



Pewnego dnia rudowłosa Lilia ucieka z twierdzy zakonników, w której wcześniej dokonuje prawdziwej rzezi. W lesie znajduje ją niejaki Uldolf - jednoręki chłopak ze smutną przeszłością. Nie wie, że jego los od dawna jest splątany z losem znalezionej w puszczy nagiej dziewczyny. Postanawia ją chronić i zabiera do swojego domu, w którym mieszka ze swoimi drugimi rodzicami - Gedimem, Burthe i małą Hildą, ponieważ ci pierwsi zginęli w prawdziwej masakrze. Cudem tylko kilkuletni Ulfie przeżył.



Oczywiście zakonnicy nie dają za wygraną i zaczynają szukać zbiegłego więźnia. Uldolf i jego rodzina ukrywają nieprzytomną Lilię. W końcu między dwojgiem młodych rodzi się coś więcej. Ale czy jest dla nich jakaś szansa? W końcu Ulfie nie wie, kim jest jego ukochana. I nie wie, jak bardzo w przeszłości zmieniła jego życie...



Pomysł na książkę był całkiem ciekawy, jednak jego wykonanie... "Wilczy miot" bardzo nudzi, a akcja zaczyna się rozkręcać dopiero pod koniec. Moim zdaniem wiele brutalnych scen było niepotrzebnych - w końcu kto lubi co chwilę czytać o łamanych karkach i rozrywanych gardłach? Po drugą część raczej nie sięgnę. Odradzam.